Van de Echte Outback vlieg ik door naar het natte en hete Darwin, helemaal bovenin Australië. Ik heb er een paar heerlijke dagen om m'n kleurtje een beetje bij te werken en om het prachtige Litchfield National Park te bezoeken. Uit het water springende krokodillen, wurgende slangen en prachtige watervallen. Helaas moet ik het bekende Kakadu National Park overslaan, omdat grote delen vanwege het vele water nog steeds dicht zijn. Ik ontmoet leuke mensen, geniet van lekker eten en vermaak me prima tijdens de avondjes uit.
Dan ineens besef ik me dat dit praktisch gezien m'n laatste dagen in Australië zijn...

Op 1 april vlieg ik naar Auckland, Nieuw Zeeland om vanaf daar naar Fiji te vliegen voor een paar daagjes weelde en luxe in een vijf sterren resort.
Bij de ingang staat iemand om m'n tas aan te pakken, bij de receptie spreken ze me aan als mevrouw en krijg ik een flesje water voor de dorst. Vervolgens word ik begeleid naar m'n kamer en weet ik me van films te herinneren dat ik geacht word een fooi te geven aan die vriendelijke man die me naar mijn kamer heeft gebracht en mijn bagage heeft gedragen.
Als ik me net even zit te verbazen over alle luxe in de kamer (de witte lakens, de witte handdoeken, er hangt zelfs zo'n heerlijke witte badjas voor me klaar) gaat de telefoon. De receptie, om te checken of alles in orde is in de kamer en of ze iets voor me kunnen doen.
Ik moet er even aan wennen na een half jaar hostels..
Het resort is een paradijsje, het eiland is prachtig en de zon schijnt op zijn felst. Ik geniet van een drankje aan het zwembad, een wandelingetje langs het strand en het welkomstritueel door de plaatselijke bewoners. Het personeel van het Westin Hotel is uiterst vriendelijk en behulpzaam. Ik denk niet dat ze gewend zijn om gasten te krijgen die alleen reizen, want het personeel blijft vragen of mijn 'husband' zo ook komt. Nee, ik ben niet getrouwd, wat is dat toch hier? De maaltijden en de drankjes worden op m'n rekening geschreven, ze hebben alleen een handtekening nodig. Ik voel me een echte Flashpacker.
Helaas moet ik de laatste dag doorbrengen in bed, waarschijnlijk iets verkeerds gegeten en ik voel me beroerd. Het gooit m'n plannen door de war om meer van Fiji te zien, maar ik ben blij dat ik ziek ben in deze ontzettend goed voorziene kamer.

Voor ik het weet is mijn Fiji droom weer voorbij en ben ik onderweg terug naar Nieuw Zeeland, een land met slechts 4 miljoen inwoners, maar 48 miljoen schapen. Ik check in in een hostel in Auckland. De volgende dag begint mijn Kiwi Experience. Een hop-on-hop-off bus die mij de mogelijkheid geeft in een maand tijd alle hoogtepunten van Nieuw Zeeland te zien.

Dolfijnen spotten in Paihia, prachtige stranden in de Coromandel, glowwormenzoeken in de grotten van Waitomo, een schapenshow en een traditionele Maori avond in Roturua. Binnen een week heb ik al zo veel gezien. Het reizen met de Kiwi bus is een geweldige manier om leuke mensen te leren kennen. Het is ontzettend gezellig, de buschauffeurs, allemaal Kiwi's in hart en nieren, weten ontzettend veel en zijn stuk voor stuk trots om hun prachtige land te laten zien. Al snel hebben we een hechte groep gevormd.
Mijn nieuwe bijnaam is Antje. Kennen jullie Antje het Kaasmeisje? Nou, ik niet, maar de Duitsers schijnen haar verzonnen te hebben als typisch Hollands icoon. En dat ben ik: Antje, typisch Hollands.

De reis gaat verder naar het grootste meer van Nieuw Zeeland, Lake Taupo. Het meer vult de reusachtige krater van een vulkaan die ongeveer 1800 jaar geleden voor het laatst actief was. Vanuit hier besluiten we de Tongariro Alpine Crossing te gaan lopen. Een 8 uur durende wandeltocht door vulkaangebergte, die in de top 10 staat van 's werelds mooiste wandelingen. We staan om 5 uur op om de bus naar het National Park te nemen en beginnen om half 8 met lopen. Het is een flinke tocht omhoog en het begint steeds harder te waaien en ook de wolken komen steeds dichterbij. Het landschap wordt steeds kaler en zwarte lavastromen zijn het bewijs van een recente eruptie. Net als we denken dat we het niet meer kunnen volhouden, strekt het fantastische uitzicht van een prachtig kratermeer zich voor ons uit. Absoluut de moeite waard. We zijn ontzettend trots op onszelf dat we het presteren om in deze barre weersomstandigheden de tocht te voltooien. En dat in korte broek en op mijn Aesics gympen, die nu echt het einde nabij zijn.
Vanuit Taupo rijden we verder naar River Valley. We slapen in een adventure lodge, midden in de natuur, waar we ons één voelen met de schapen.
Onze laatste stop op het Noord Eiland is Wellington, de hoofdstad. We spreken af met Merle, ontmoet in Paihia, die hier als au-pair werkt.

De dag daarop nemen we de ferry naar het Zuider Eiland, wat een prachtige tocht is. We rijden door naar Nelson, gateway naar het Abel Tasman National Park. Ja hoor, daar is hij: Abel Tasman. De sukkel die als eerste dit prachtige land ontdekt, maar zich laat wegjagen door de Maori's, de oorspronkelijke inwoners. Ruim 100 jaar later is het James Cook die meer lef toont en dus spreken ze hier Engels en geen Nederlands naast de Maori taal.
We laten ons door de watertaxi afzetten en doen een wandeling van 4,5 uur door dit prachtige park met waanzinnige uitzichten.

Van Nelson rijden we verder naar Westport en dan Mahinapua. Hier slapen we in een weghotel in the middle of nowhere, gerund door een 86 jarige man. Iedere dag komt er een buslading Kiwi Experience Backpackers, die zijn pub vervolgens iedere avond volledig op z'n kop zetten tijdens het thema feest. Thema van vandaag: bin-bag. Iedereen trekt een vuilniszak over zijn hoofd en we hebben een geweldige avond.

De volgende stop is Franz Josef, waar ik het in m'n hoofd haal om de gelijknamige gletsjer te beklimmen. Gelukkig word ik dit keer van de geschikte outfit voorzien. Goede bergschoenen, regenkleding, muts, wanten en spikes voor onder de schoenen voor op het ijs. Het weer zit niet gigantisch mee en we worden wat lastig gevallen door een paar buien, maar dat mag de pret niet drukken. We glijden door ijstunnels, hiken over het ijs, wurmen ons door ijssteegjes en genieten vooral van het prachtige uitzicht. Weer een flinke wandeling van 6 uur. Ik word hier nog goed in!

Inmiddels bevind ik me in Wanaka en heb ik tijdens de bustocht ontzettend genoten van de route, scenic walks en stunning lakes. Het is een prachtig land. Na een uitgerekte zomer, mag ik mijn laatste twee weken nog van een verkorte winter genieten. De winkels hangen vol met winterkleding, de ski's en snowboards zijn gewaxt. Het wachten is nu op de besneeuwde bergtoppen.