Na twee maanden hard werken. Oh sorry, zei ik hárd werken? Ik bedoel, na twee maanden Colin gezelschap houden, koffie zetten, gereedschap aangeven en af en toe wat ondertapijt neerleggen, heb ik wel weer genoeg van het 'Working' in het 'Working Holiday'-concept.
Begrijp me niet verkeerd. JP, Kathryn en ik hebben elke gelegenheid aangegrepen om ook het 'Holiday' gedeelte tot z'n recht te laten komen. Daarbij heeft het feit dat Dave ons zijn oude auto leende erg geholpen. Een 25-jarige Mitsubishi Sigma.

We rijden naar het meest zuidelijke puntje van Tasmanië, 'The End of the Road'. Next stop: Antartica. We maken een stop bij de veelbelovende Thermal Springs. Dat klinkt als een hot spring ergens midden in een regenwoud met lekker warm water, toch? Valt dat even tegen. Het regenwoud klopt, maar het is gewoon een zwembad gevuld met warm springwater. Helaas niet zo warm als dat we gehoopt hadden.

Dan komt Kathryn met het geniale idee om de Cadbury Chocolate Factory te bezoeken. En geniaal is het. Bij binnenkomst krijg je al een gratis grote reep chocolade. Daarna een kleine tour met uitleg hoe de chocolade gemaakt wordt, waar nog meer gratis chocolade bij komt kijken. En als klap op de vuurpijl, een chocolade outletshop! Heerlijk!

En dan is het tijd voor de Hobart Cup. De paardenraces. Niet zo groots als die van Melbourne, maar good enough for me! Iedereen trekt zijn chiqueste kleding aan en alle vrouwen dragen een hoed of iets anders in hun haar.Yeah right, I'm a backpacker!JP legt me uit hoe het allemaal in z'n werk gaat en voor het eerst in m'n leven wed ik op paarden. En ja, dat werkt verslavend. Na een paar races gewonnen te hebben, word ik enthousiast. Uiteraard wordt dit meteen gestraft en verlies ik mijn winst weer binnen no-time. De favoriet, Mr. Tipsy, eindigt op een teleurstellende achtste plaats.

We doen nog wat dagtripjes naar Wineglass Bay, Richmond, Bruny Island, het Mona Museum for Modern Art en Port Arthur, waar we kennis maken met de convict (veroordeelden) - geschiedenis, waar Tasmanië dol op is. En waarom niet, Tasmanië zou er niet geweest zijn, als de convicts er niet waren. Alles hier is gebouwd door hen en vandaag de dag verkopen ze nog steeds zogenaamde 'convicts bakstenen'.

Oh! Het glamorous baantje in het bejaardenhuis. Deel twee van de sollicitatieprocedure bestond uit een schriftelijke test. Eerst moesten we een Engelse test ondergaan, waarbij je de synoniemen moest omcirkelen van de gegeven woorden. Zelfs de geboren en getogen Australiërs keken mij aan met een blik van: 'wat zíjn dit voor woorden?'
Hierna volgde een psychologische test. Van drieënhalf uur! Vijf onderdelen met meerkeuzevragen. 'Als je moet kiezen, wat prefereer je dan?' A. Afspreken met vrienden. B. Leiding geven aan een groep. 'Als je moet kiezen, wat prefereer je dan? A. Mijn leidinggevende vertellen dat hij/zij ernaast zit. B. Iets leuks kopen voor vrienden. Dit was alleen nog maar het eerste deel en bestond uit 500 vragen. Ik vraag me ineens af of ik naar een leidinggevende functie heb gesolliciteerd...
Verder zaten er vragen tussen als 'Had je een goede band met je vader als kind zijnde?' 'Zouden je vrienden je omschrijven als een alcoholist?' 'Heb je ooit iets gestolen?' 'Zouden je vrienden je omschrijven als een discriminerend persoon?'
En zo gaat het maar door.
Als je voor deze test zou slagen, zou je hiervan binnen twee à drie weken bericht van krijgen, maar er viel niet te corresponderen over de uitslag van de test.

Ruim drie weken later krijg ik een telefoontje dat ik ben uitgenodigd voor de derde en laatste stap in de sollicitatieprocedure. Een sollicitatiegesprek. Ik ben één van de gelukkigen, samen met een ander, uit een groep van zeven. Of ik a.s. donderdag van 9 tot 2 tijd heb om langs te komen. Een gesprek van vijf uur?! Ze waren erg verbaasd en teleurgesteld dat ik volgende week van plan ben de staat te verlaten, maar bedankten me voor mijn goede inzet.
Ik kan met recht zeggen dat het me niet verbaasd dat ze een personeelstekort hebben..

JP en Kathryn doen wat werk voor Dave, maar besluiten eind februari verder te reizen naar Sydney. Het is een heerlijke maand geweest, met de ideale combinatie van werk en reizen.
De laatste twee weken heb ik het huis voor mezelf, en bestaan de dagen uit werk, boodschappen doen en relaxen. Ik kan niet wachten totdat ik weer lekker verder ga met reizen. So much to see, so little time.

Now, if you will excuse me. I'll have to find a huge spider and kill it myself this time.
Waar zijn die mannen als je ze nodig hebt? Maaaaaam!