Nog aan het bijkomen van de afgelopen dagen, neem ik vanuit Melbourne het vliegtuig naar Alice Springs, the Red Centre. Opgetogen over het feit dat ik de echte Outback ga zien.
Aangekomen op het vliegveld en kennis gemaakt te hebben met Bas en Benthe, worden we opgehaald door een busje van het hostel. Het eerste waar we voor gewaarschuwd worden, is dat het geen verstandig idee is om 's avonds alleen over straat te lopen in Alice Springs.
Het stikt er van de Aboriginals, zonder baan en met één doel; alcohol drinken. En dan zijn ze niet altijd even vriendelijk.
Die avond en de volgende dag breng ik door met Bas en Benthe, in afwachting van de Uluru Tour, samen met Bas.Deze begint maandagochtend op een belachelijk vroeg tijdstip. Maar we moeten wat kilometertjes maken. De bus zit vol met mij, Bas en Annemiek als the Dutchies en verder met Duitsters Nina en Jannes, Italianen, Koreanen en Japanners. Bas, bijna twee meter en een bos krullen, steelt de show bij de Japanse meisjes. Hilarisch!
Ik en Annemiek daarentegen, stelen de show bij de tourguide, Greg. Dutchies zijn zijn favoriet. Altijd vrolijk, behulpzaam en fit. That's us!
Als ik tijdens een rondje kennismaken op de bijrijdersstoel naast Greg terechtkom, vertelt hij me dat hij in Tasmanië woont en zich vooral bezighoudt met het vinden van de, in het algemeen aangenomen uitgestorven, Tasmanian Tiger. Ontzettend interessant en voor we het weten, zijn we aangekomen bij de eerste stop. Een kamelenfarm. De Japanse meisjes kunnen niet wachten en betalen 6 dollar om een ritje te maken. Giechelend en gillend rollen ze de bus weer in en rijden we verder.

Onze tourguide houdt er de gewoonte op na om met 100 km per uur ineens op z'n remmen te staan, de bus uit te rennen en terug te komen met de meest bijzondere beesten. Een thorny devil ofeen blauw tongige salamander. Hij ziet en weet alles. Zoals hij zelf zegt: meer dan een veredelde taxichauffeur. Een échte tourguide.

De tweede stop is voor de Ulgas of Kata Tjuta. Een bijzondere rotsformatie in een verder platte Outback. Het ziet er ongelofelijk bizar en bijzonder uit. We maken een wandelingetje,nemen wat foto's en genieten even van wat verkoelend water.
De reis gaat verder naar de veelbelovende Uluru, oftewel Ayer's Rock. Hét icoon van Australië. Dit moet ik gezien hebben, zonder kan ik dit land niet verlaten. We gaat deze bijzondere rots in the middle of nowhere met zonsondergang aanschouwen.
En het is waar, de kleuren veranderen waar je bijstaat. Tientallen mensen staan als betoverd naar een kilometers grote steen te kijken. Maar wat is hij mooi. Bas en ik proosten met een biertje en prijzen ons gelukkig dat we in Australië zijn. Mijn Australian Dream is compleet, ik heb de Uluru gezien.

Dan is het tijd voor ons eerste overnachtingskamp. Een overnachtingskamp in de Outback. Niks geen tenten, maar swags. Hoe leg ik dat uit? Een swag is een soort luxe slaapzak met een matrasje, zodat je het idee hebt niet helemaal op de grond te liggen, wat natuurlijk wel gewoon het geval is. Ja, het is eigenlijk tijd om volledig te freaken. Buiten slapen, onder de blote hemel, met al die beestjes hier? Ik lijk wel gek! Ik heb geen bushman of deospray bij de hand waarmee ik ze kan verblinden en verdoven. Maar goed. Ik ben een grote meid en Greg verwacht geen aanstellerij van de Dutchies, dus ik heb geen keus en zeg met mijn grote mond dat ik totaal geen problemen heb met het slapen in een swag.
Na een lesje in het didgeridoo spelen (ja, deze tourguide kan echt alles) is het tijd om te gaan slapen. Morgenochtend gaan we de zonsopgang bij de Uluru meemaken en dat betekent een nog belachelijkere tijd opstaan, 4.30u!
Nina en ik kruipen dicht tegen elkaar aan en Greg geeft me zijn Tassie Tiger knuffel om me gezelschap te houden. De maan is bijna vol en ik zie duizenden sterren. Ik vergeet volledig dat het krioelt van de beestjes en geniet van het slapen onder een Australische sterrenhemel. Wauw! Al bleef ik wel vragen of iemand die maan uit kon doen, hij was zo fel.

Ook de zonsopgang bij de Uluru is betoverend en als we daarna een wandeling om de rots maken, besef je pas hoe groot het is. Annemiek en ik genieten van de wandeling en hebben een goed gesprek, de uitwerking van deze machtige steen.
Na een drankje is de keus, een stukje de Uluru op klimmen of een educatieve wandeling met Greg en wat te weten te komen over de Aboriginal geschiedenis. Omdat overal wordt aangegeven dat de Aboriginals liever niet hebben dat we hun heilige rots beklimmen, besluit ik voor de geschiedenisles te gaan. Greg is een hele goede verhalenverteller, wat ik altijd gemist heb in onze geschiedenisleraar van de middelbare school. Was het meneer Coens? De Aboriginal geschiedenis van eeuwen geleden komt tot leven en ik krijg een ander beeld van de afstammelingen die nu dronken in Alice Springs op straat leven.

Die avond rijden we verder naar King's Canyon campground, wat mogelijk nog meer midden in de bush is. We maken een grote pan spagetthi en zorgen voor een groot kampvuur. Het is tijd voor Dreamtime Stories, de Aboriginal versie vansprookjes.Na een poosje ligt iedereen al weer in zijn swag, behalve ik en Annemiek. Ondanks het feit dat we die nacht ervoor maar drie uur geslapen hebben, zijn we totaal niet moe, en willen we nog niet naar bed. Greg neemt ons mee voor een nachtelijke wandeling om wat slangen en ghekko's te spotten. Helaas vinden we alleen een rubberen slang en horen we verdacht geruis in de bosjes, waarvan we nu nog steeds niet weten wat het is geweest. Na dit spannende avontuur, rollen ook wij drieën onze swag uit en vallen opnieuw voor een paar uurtjes onder de sterrenhemel, bij het geluid van het knetterende vuur in slaap.

De derde en laatste dag is voor King's Canyon. Prachtige gorges, rotsen en gebergte van miljoenen jaren oud. We maken een heerlijk lange wandeling, verkoelen bij een paradijselijk uitziende oase en genieten van de prachtige uitzichten.
Dan is het voor Greg tijd om de tour af te sluiten met de wijze woorden dat dit hier alles is waar het leven om draait. Niet de 'ratrace' van werken en altijd maar druk zijn. Deze plaats, King's Canyon, waar miljoenen jaren geleden krabbetjes en kwallen leefden, bestaat nog steeds, met zijn adembenemende uitwerking. Vergeet dit niet als je straks weer thuis bent en verdergaat met het normale leven. Het zet ons aan het denken en beseffen dat hij ontzettend gelijk heeft. Australiërs zijn daar toch zo goed in.

Als we bij een servicestation stoppen, doet Greg plotseling zijn kettinkje af en geeft deze aan mij. Een Tasmaanse schelp, gevonden voor zijn eigen deur. Ik vraag me af waarom ik opnieuw sieraden aangeboden krijg, maar neem deze dankbaar aan. Een stukje van het prachtige Tasmanië om mijn nek, niet gek!
De terugweg is lang, maar gezellig onderling. Om tijdens de lange ritten wakker te blijven, heeft Greg z'n eigen voorraadje lollies. Dat geeft hem wat te doen. Na drie dagen rijden en drie meiden die hem gezelschap houden voorin, is zijn vooraadje aardig geslonken. Annemiek en ik vragen hem of hij nog een laatste stop kan maken, waar we een tiental chup-a-chups voor hem kopen. Hij is ontroerd, we zijn de eersten die ooit iets voor hem gekocht hebben. We laten hem beloven om bij elke lollie die hij neemt aan een leuk moment tijdens onze tour te denken, aan onze groep. Hij zegt plechtig ons niet te zullen vergeten.

Zoals na iedere tour, spreken we 's avonds af om een hapje te eten een een drankje te doen. we raken niet uitgepraat over wat we allemaal gezien en gedaan hebben. We kijken foto's en wisselen nummers en facebook namen uit. We zijn het erover eens dat dit de beste tour ooit was, met dank aan een geweldige groep en een top tourguide!

Met weer een nieuwe ervaring erbij, tientallen foto's, nieuwe vrienden en fantastische herinneringen, kom ik steeds dichterbij het eind van mijn droom. Ik kijk vol verwachting uit naar mijn laatste 6 weken.