Het draait allemaal om wie je kent. That's the way it works.
Na een week jobhunten, heb ik eindelijk een baan gevonden.
Ik heb op elke mogelijke manier geprobeerd hier als verpleegkudige aan de slag te mogen, maar helaas is niemand bereid de regels te overtreden en zit het Australische systeem nou eenmaal zo in elkaar dat ik zonder Australische papieren niet mag werken. En aangezien het hier ongeveer 6 maanden duurt om je te laten registreren, heb ik het maar opgegeven. Frustrerend als het is om iedere keer te horen dat ze je zo graag willen aannemen, maar niet kunnen.

Tijd voor Plan B: bij elke andere instantie, bedrijf, kantoor, winkel en toko solliciteren. Ik probeer een paar hotels, winkels, reisbureaus, drogisten en kan het toch niet laten om een paar huisartsen te proberen. Helaas. Ook verstuur ik via internet nogeen aantalsollicitaties. Ik loop nog even langs het hostel waar we voorheen sliepen en vraag het daar. Ik laat m'n nummer achter, gewoonvoor het geval dat.

Ondertussen heeft Sharon haar cv ongeveer in elk restaurant, bar, kroeg of iets wat daar op lijkt achtergelaten en zien we elkaar aan het eind van de dag in ons eigen appartementje. Midden in de stad, geregeld door onze vriend Dave. Inmiddels voelen we ons er aardig thuis. Gezellig koken, kopje thee, filmpje kijken, op de bank hangen, een heerlijk Tasmaans yogurtje nuttigen op het trappetje in de zon. Heerlijk. En het beste van alles: even niet meer leven uit een backpack, een kamer voor jezelf, een badkamer voor jezelf, een wasmachine, what the heck, zelfs een gitaar!

Dan krijg ik op vrijdag een telefoontje van Colin. Hij had mijn nummer gekregen van de manager van het hostel. Of ik nog op zoek was naar een baan. Jazeker! We spreken die middag af en binnen een half uur had ik een baan te pakken.

Colin is professioneel tapijtenman. Hij legt tapijt, laminaat, houten vloeren enzovoorts. En ik help hem. Stoer he?
Op veel manieren doet Colin me aan mijn vader denken, alhoewel, mijn vader is veel knapper.
De Gamma heet hier Bunnings en Colin weet precies wat hij waar kan vinden. Ook heeft hij er een houtje van om spullen aan te schaffen die hij echt nog wel ergens heeft liggen, hij weet alleen niet meer waar. Goede reden om het nieuw te kopen dus.
Tijdens het werk legt Colin zijn gereedschap om de haverklap ergens anders neer, en weet binnen vijf minuten niet meer waar. Gelukkig ben ik dan daar om het aan te geven.
Klinkt enigzins bekend in de oren, toch pap?

Daarnaast is Colin een hilarische man. Hij heeft al met tientallen backpackers gewerkt en heeft over allemaal wel een grappig verhaal. Hij maakt ze van alles wijs. Gelukkig had hij al snel door dat je mij niet zo snel in de maling neemt. Ha, alsof ik geloof dat Alpaca's Australische Giraffen zijn. Ik ben nu al benieuwd wat hij zijn volgende backpackers over mij gaat vertellen. Er zit geen serieus gesprek tussen en we grijpen iedere gelegenheid aan om elkaar voor gek te zetten.
Een groot voordeel is dat hij me regelmatig op een drankje trakteert voor bij de lunch, koekjes geeft die hij toch niet opeet, of chocolade. En speciaal voor Australia Day heeft hij een Australia Beach Towel voor me gekocht, met de Australische vlag. Het is een schat.
En hé, lunch aan het strand, onwijze uitzichten vanuit woonkamers, vriendelijke locals ontmoeten, de omgeving bekijken en daarmee nog geld verdienen ook. Klinkt niet gek, toch? En wie weet steek ik er nog wat van op en kunnen jullie mij voortaan bellen als je een nieuw tapijtje wil, of hulp nodig hebt bij het klikken van het laminaat.
Het is in ieder geval weer eens wat anders dan zustertje spelen. Alhoewel, verband leggen, tapijt leggen. Allemaal één pot nat. Toch Peet? ;)

Vorige week kreeg ik een telefoontje als reactie op een online sollicitatie. Ik ben volgende week uitgenodigd voor stap twee in het sollicitatieproces voor 'Lifestyle Worker' in Glenview Retirement Centre. Ik ben zeer benieuwd of het me op deze manier toch lukt om iets in de zorg te doen.

Na alle moeite die Sharon ondertussen had gedaan voor een baan in de horeca, heeft zij vorige week besloten dat ze naar huis gaat. Ze gaat nog even van Melbourne en de Outback genieten en vliegt daarna fijn haar familie en vrienden in de armen. Ik daarentegen heb besloten om mijn terugvlucht uit te stellen. Rustig maar, het is maar voor een maandje. Maar er is nog zo'n hoop te zien. Het plan? Van Hobart via Melbourne naar Alice Springs, door naar Darwin, van Darwin naar Nieuw Zeeland en dan via Sydney naar huis.

Inmiddels zijn Kathryn en JP ook in Hobart aangekomen. Op zoek naar een baan en bij mij ingetrokken. Morgen ruilen we met het huis van de buurman, wat qua huur iets goedkoper is, wat betekent meer geld kunnen sparen. Het is één en al gezelligheid. Life's good!