En voor je het weet, bevind je je op Sydney International Airport, waar je de komende nacht moet doorbrengen met 50 andere gestrande reizigers. 2 Januari 2011. Het nieuwe jaar is begonnen. Ik ben al 4 maanden in Australië. Ja ach, het geld is nu echt op. Het dwingt ons om in een kleine ruimte vlak bij de vertrekhallen, op een stoel proberen de slaap te vatten. En dat lukt natuurlijk niet. Iedere dag weer roepen we tegen elkaar: 'wat vliegt die tijd!' Nou, niet als je besloten hebt om in plaats van 40 dollar voor een hostelbed te betalen, gratis op het vliegveld te slapen. Je moet ergens op bezuinigen en ik vind het ook wel stoer klinken.

Maar serieus hoor, de tijd vliegt echt voorbij. Januari alweer! Wat ik de afgelopen tijd allemaal heb gedaan? Laat eens kijken...

Vanaf Hobart vliegen Sharon en ik naar Melbourne en checken in in een oud klooster, The Nunnery. We willen de stad verkennen, maar besluiten het nog even bij de winkelstraat te laten, zodat we het echte sightseeen kunnen doen als Merel er ook is. Twee dagen later is het tijd om onze tweede Wicked Campervan op te halen. Toporganisatie joh, die Wicked. Het begint al met dat we de camper kilometers van het stadscentrum op moeten halen. De tramchauffeur legt ons uit hoe we er moeten komen. Als we met de trein eindelijk bij de goede halte uitstappen, hebben we geen idee hoe ver we nog moeten lopen. We beseffen weer eens hoe handig het is om eruit te zien als twee Hollandse Blondines met een Lonely Planet. Adam biedt aan om ons een lift te geven, als we even meelopen naar de school waar hij lesgeeft, waar hij zijn auto heeft staan. Na een vriendelijk gesprek en een autorit van een kwartier, komen we eindelijk bij het Wicked kantoor aan. Naïef als we zijn, gaan we ervanuit dat de camper net zo goed voorzien is als de vorige en we rijden er vrolijk mee weg.
We rijden een stukje richting het zuiden en krijgen met korting een overnachtingsplaats aangeboden op een prachtige camping aan zee. De volgende dag pikken we Merel op bij het vliegveld en kan onze roadtrip richting The Great Ocean Road beginnen.

Dan komen we erachter dat deze camper niet zo goed is uitgerust als onze vorige. Geen slaapzakken, geen kussens, geen veger en blik, geen koekenpan met anti-aanbaklaag en geen gaspitje. In plaats van een gaspitje hebben ze ons een zogenaamde 'camping-cooker' meegegeven. En ik overdrijf niet als ik zeg dat de onderdelen er los bij hangen. Ja, van de roest ja. De tweede maaltijd wordt bereid, waarbij één het gasflesje vasthoudt, de ander de pan en de derde het daadwerkelijke koken op zich neemt. Dit kan nooit de bedoeling zijn. De volgende dag wordt er een telefoontje naar Wicked gepleegd. We krijgen een alleraardigste mevrouw aan de lijn. Als Merel uitlegt dat het kookstel niet werkt, zegt Vanessa doodleuk: 'Uhm, you need to put in the gasbottle'. Oke, ik weet dat ik blond ben, maar kom op, zo dom? 'Yes, we know, but it is broken, as in not working'. Om een lang verhaal kort te maken. We zijn naar een campingzaak gelopen, waar een wél vriendelijke man ons hielp en zelfs Vanessa nog te woord wilde staan en vrolijk liepen we naar buiten met een nieuw kookstelletje. Dat kunnen we mooi bij Wicked declareren.

Het weer is nog niet veel beter als dat we in Tasmanië zijn gewend. Dit was niet de bedoeling. Hadden we niet afgesproken dat het na Tasmanië gewoon weer zonnig zou zijn. Je weet wel, zoals het hoort in Australië? We rijden vol goede moed The Great Ocean Road op, maar we hebben het officiële bord nog geen vijf minuten gepasseerd of het komt alweer met bakken tegelijk naar beneden. Dit wordt niks. Ik wil die beroemde 12 Apostelen wel in de zon zien. We besluiten een binnenlandse route naar het Grampians National Park te nemen, in de hoop dat over twee dagen het weer opknapt en we op de terugweg de route kunnen doen. We brengen de nacht door op één of andere kampeerplaats waar we niet voor betalen. Dit blijkt op een berg te zijn. Koud joh, koud! Niet normaal. We liggen als verkrampt met z'n drieën naast elkaar en voelen ons even verbonden met jullie thuis. De ijspegels hingen nog net niet aan de binnenspiegel, maar normaal was het zeker niet. Om zeven uur 's ochtends houden we het niet meer uit. We gooien de spullen van de voor- op de achterbank, springen op de stoelen en scheuren de camping af met de verwarming op 10. We rijden als een kip zonder kop een rondje, todat we onze vingers weer voelen. Na The Balconies en de Watervallen te hebben bezichtigd, nemen we een lekker ontbijtje en rijden richting het einde van The Great Ocean Road.

Gelukkig zijn de weergoden dit keer mét ons en schijnt de zon als we de volgende dag opstaan. Op naar die 12 Apostelen! Het is een prachtige route met om de 20 meter de ene mooie Look Out na de andere. We genieten van het uitzicht en zijn overdonderd door de beroemde rotsformatie. Wat boffen we toch weer!
Na The Great Ocean Road rijden we langs Melbourne de andere kant op, richting Philip Island, waar we opnieuw penguins proberen te bezichtigen zonder succes en sluiten de roadtrip af in een National Park vlakbij Melbourne.

En toen was het alweer Kerst. Kerst in Melbourne, hoe onwerkelijk. Als echte Australiërs, slepen we eten en drinken mee naar het strand en houden daar een bbq. Het is ontzettend druk, de alcohol vloeit rijkelijk en iedereen is in de kerststemming. Oké, dat laatste is niet helemaal waar. We proberen 'Driving Home For Chrismas' van Chris Rea, maar zelfs met hem op de achtergrond is het moeilijk te beseffen dat dit kerst is. Zon, zee, strand, bbq. Waar is de sneeuw, waar is de boom, waar is mijn familie? Ondanks dat genieten we van een heerlijke avond, want ja, dit maak je waarschijnlijk maar één keer mee.

Hier in Australië kennen ze geen Tweede Kerstdag, hier heet dat Boxing Day. De aftrap van het Cricket Seizoen. Die Australiërs met hun cricket, larisch zijn ze erover. Nou, ik kan je vertellen, ik begrijp niks van het hele spelletje. Het schijnt nog dagen te duren ook.
Maar gelukkig heeft Boxing Day ook nog een ander doel: Mega Sale! Winkels die om vijf uur 's ochtends al opengaan. Rennende, gillende, duwende, trekkende vrouwen. Vechtend om dat ene truitje of dat laatste paar schoenen. Dat moeten we meemaken. Dus ook wij storten ons in het grootste warenhuis van Melbourne en kunnen het niet laten om ook te profiteren van de (relatief) lage prijzen..

Na Kerst komt Oud en Nieuw en dit vieren we geheel in stijl in The Place To Be: Sydney. Net als die andere anderhalf miljoen mensen. Janinka is zo slim geweest om het Waldorf Hotel/Appartements te boeken, even buiten de stad, wat werkelijk waar goedkoper was dan een hostel. En dus voelen we ons vieren koning te rijk in ons appartement met jawel, een afwasmachine. Witte handdoeken, witte lakens, airco, zwembad. Luxe ten top en we genieten met volle teugen.
Ook hebben we kaartjes voor het Luna Park, het attractiepark pal onder de Sydney Harbour Bridge, waar wij dus op 31 december getuige zijn van hét vuurwerk in Australië. Wat een waanzinnige ervaring. Wat een vuurwerk, wat een spektakel. We genieten, dansen en proosten, totdat we te moe zijn om op onze benen te staan en vallen tevreden in slaap. Oud en Nieuw 2010/2011, Sydney. Wie kan dat zeggen?