En zo rol je weer in een heel nieuw avontuur.

Probeer je voor te stellen: twee blonde Hollandse meiden, een Wicked campervan met een stuur aan de rechterkant van de auto, in een drukke Tasmaanse hoofdstad, waar iedereen koppig volhoudt om aan de linkerkant van de weg te rijden. Geloof me, dat levert hilarische taferelen op.
Maar gelukkig: alles went. Zo ook het rijden aan de linkerkant van de weg en het de verkeerde kant op nemen van de rotondes.
Na wat research weten Sharon en ik precies wat we allemaal willen zien op Tasmanië. Op advies van Pete en Chris, die we de eerste avond in Hobart leren kennen, beginnen we in Port Arthur. Een klein plaatsje waar vroeger de strengstbewaakte en heftigste gevangenis was voor serieuze criminelen. Het is nu één groot openluchtmuseum en Sharon en ik besluiten 's avonds mee te lopen met de Ghost Tour. Niet zo'n heel goed idee, kan ik je vertellen, als je die avond voor het eerst gaat kamperen in je campertje. In een National Park, pikkedonker en alleen de geluiden van wilde dieren... De tourguide neemt ons mee naar verschillende gebouwen en vertelt de geschiedenis van verschillende families die in de huizen hebben gewoond en veroordeelden die in de gevangenis zijn overleden. Meer dan eens zijn er geesten gezien, dingen gehoord die er niet zijn. Als we langs het raam lopen, waar verschillende mensen hebben gezegd een vrouw in een witte jurk te hebben gezien, flitst iemand met z'n camera. Ikzou zweren dat ook ik de vrouw in de witte jurk zie.
Je begrijpt, die avond kwam er van slapen niet zo heel veel.

De volgende dag maken we een grote wandeling door Tasman National Park en ben ik blij dat ik nog een jasje gekocht heb. Poeh, het is even wennen aan 15 graden. Gelukkig houden we het droog. Sharon maakt foto's van de penguins in de verte. 'Ja, echt! Kijk dan, dat zijn echt penguins hoor!' Ze lijken inderdaad, maar iedereen die we spreken, zegt dat je penguins alleen 's nachts kan zien. Never mind. Wij hebben penguins gezien.

Ook hebben we kennis gemaakt met ons nieuwe lievelingsdier: de Pademelon. Een soort kleine wallabie. Zou een prima huisdier zijn!

Met onze 'Jack Van' rijden we door naar Coles Bay en Freycinet National Park, waar we opnieuw een flinke wandeling maken en genieten van het uitzicht op Wineglass Bay. Vervolgens rijden we door naar Bicheno en Binolong Bay, waar we wildkamperen. Later horen we dat op precies deze plek recentelijk twee backpackers zijn vermoord. Fijns!
De volgende ochtend bewonderen we de Bay of Fires, met zijn vuurrode rotsen. Helaas moeten we dit alles in de regen doen en kunnen we ons alleen maar voorstellen dat het nóg mooier kan zijn met een blauwe lucht. We weten inmiddels al niet meer hoe dat er precies uitziet en hoe een korte broek voelt, weten we ook niet meer.

Via St. Helens rijden we naar de Columba Falls en daarna verder naar Launceston. Aan het einde van de dag stortregent het nog steeds en we eindigen op een caravanpark aan een riviertje, dat er moeite mee heeft niet te overstromen.

Boven aan ons verlanglijstje stond Cradle Mountain en vol enthousiasme rijden we de volgende dag die richting uit. Hoe dichter we het National Park naderen, hoe grijzer en lager de wolken en hoe harder de regen. Met dit weer kunnen we alleen maar gokken hoe die berg eruitziet. En met pijn in onze harten, rijden we verder, vastbesloten ooit een keer terug te komen om de magische berg toch te kunnen bezichtigen.
We rijden door naar Lake St. Clair National Park en ook hier besluiten we een wandeling te maken. Al snel komen we erachter dat we de enigen zijn die deze route lopen die dag. Gewapend met een stok, genaamd Mr. Spiderstick, trotseert Sharon alle spinnenwebben. Mijn held. Na de hevige regenval, houdt deze wandeling ook in dat je over riviertjes, rotsen, bomen en modderpoelen moet zien de klimmen, klauteren en springen. We voelen ons goed!

Na Lake St. Clair National Park, rijden we verder naar Mt. Field National Park via Queenstown. Hier bezichtigen we de nog mooiere Russell Falls en een paar van Australisch hoogste bomen.

We hebben bijna het hele rondje gereden, maar kunnen Tasmanië natuurlijk niet verlaten zonder de Tasmanian Devil te hebben gezien. We brengen een bezoekje aan Bonorong Wildlife Park, waar we deze gekke beestjes te zien krijgen. Echte duiveltjes en ze maken een vreemd geluid.

We hebben genoeg reden om trots te zijn op onszelf deze week. We zijn erin geslaagd, als zelfverzekerde meiden in een Wicked Camper aan de linkerkant van de Tasmaanse wegen te rijden. We koken geweldige maaltijden op één enkel gaspitje, met twee pannetjes, wat onvoorstelbaar snel gaat. We presteren het iedere keer weer om droog te blijven, zelfs als het met bakken tegelijk uit de hemel komt. We slagen er iedere dag in een acceptabele slaapplaats te vinden, ook al betekent dat soms dat we niet kunnen douchen. We slapen redelijk goed op een paar bankkussens die voor matras moeten doorgaan, en hebben daarbij ook nog genoeg ruimte voor de bagage. We genieten iedere dag na het rijden van een welverdiend Coronaatje. Al dan niet gehuld in een slaapzak, om het toch maar vol te houden buiten in de kou.
Maar bovenal. We genieten ontzettend van het prachtige Tasmanië, dat zelfs in de regen en met een grijze lucht, adembenemend mooi is.

We sluiten onze roadtrip weer af in de hoofdstad Hobart, waar we inmiddels goed contact hebben met een aantal locals. Pete, Chris en Dave. We worden getrakteerd op dure diners, lunches, ontelbare drankjes, zakken vol chocolade, flessen wijn en zelfs een complete cruise met lunch aan boord. We voelen ons enigzins bezwaard, maar het schijnt onbeleefd te zijn om nee te zeggen. Wat een luxe voor ons backpackers! We genieten met volle teugen!

We maken de campervan schoon met behulp van een tuinslang en wat Ajax op de oprit van mijn toekomstige huis in Hobart. Dave is het nu aan het opknappen voor me.
Na bijna twee weken moeten we helaas gedag zeggen tegen een prachtig eiland met zijn prachtige mensen en natuur.

We definitely explored all the possibilities.