Perth is een geweldige stad, je kunt er uren in doorbrengen. De winkels, King's Park, Northbridge. Het is heerlijk. En er is altijd wel wat te doen. Live muziek, springkussens, of het officiele aansteken van de kerstlichtjes in de grote boom op het plein.
Maar als je zoveel tijd hebt als ik, wil je ook wel wat meer zien dan alleen de stad Perth.
We pakken de bus en gaan een paar dagen naar Scarborough Beach, lekker een paar daagjes strand. Hierna pak ik de trein en laat me afzetten in Fremantle. Een geweldig klein plaatsje met gezellige cafeetjes en restaurants. Ik vermaak me prima!
Maar er is nog zoveel meer. Ik laat me voorlichten over de omgeving en boek een vierdaagse tour richting Monkey Mia, ten noorden van Perth aan de westkust. Ach, ik had me er toch al bij neergelegd dat het nog even geld uitgeven bleef...

We hebben een groep van 14 en een superenthousiaste tourguide, Megan. Een kleine, blonde spring-in-de-wei uit Darwin.
Na zo'n twee uur rijden bereiken we onze eerste bestemming, de Pinnacle Desert. Een vreemd stuk woestijn met allemaal gekke rotsen. Het stikt hier van de vliegen, die we tevergeefs continue proberen weg te zwaaien met de zogenaamde 'Aussie-wave'. Die vliegen zijn dus zeker geen Australisch cliché en ik begrijp nu waarom mensen met vliegnetjes over hun gezicht lopen.
We rijden verder, en stoppen in een klein plaatsje aan zee, waar we van een heerlijke, zelfgemaakte lunch genieten. Daarna is het tijd voor sandboarding op de Lancelin Sand Dunes. Dat is weer eens wat anders dan snowboarden. John en Rita, een gepensioneerd stel uit Queensland, hervinden hun jeugd en krijgen niet genoeg van de ritjes. Resultaat: het zand zit overal, echt overal!
We sluiten onze eerste dag af met een heerlijke maaltijd en een biertje en leren elkaar wat beter kennen.

Dag twee begint vroeg, heel vroeg. Reden: een wandeling door Kalburri National Park. En geloof me, dat wil je zo vroeg mogelijk doen, als de zon nog niet zo hoog staat en dus nog niet zo heet is. We bereiden ons goed voor met zonnebrand en water, veel water.
We bezichtigen de Murchison Gorge en Z-Bend Gorge, wat veel lijkt op de Grand Canyon. We lopen verder naar het adembenemende uitzicht van Natures Window en The Loop.
Dan is het tijd voor diegenen die willen gaan abzeilen. We hebben een paar Japanners die er wel voor in zijn en twee Duitse meiden, die dit ook wel eens willen proberen.
Als ze op de rots naar benenden kijken, haakt één van de meiden af. De Japanners komen als Tom Cruise in Mission Impossible naar benenden en dan is het Jenny's beurt.
Wij staan vol verwachting en met camera's in hand beneden op haar te wachten. We horen een hoog gepiep en beseffen dat dit Jenny is. Ze wil niet, maar gaat toch. Heel voorzichtig, teentje voor teentje. Omdat ze niet begrijpt wat hielen zijn. Je moet je voorstellen, Jenny is niet zo goed in haar Engels en spreekt met een zwaar Duits accent, wat gewoon hilarisch is.
De abzeil-begeleider staat boven aan de rots en probeert haar met geintjes te laten ontspannen. 'Enjoy the view'. 'Everyone is staring at your bum, you might as well shake it'. Maar Jenny kan dit niet waarderen. Ineens beseft ze zich iets en vraagt: 'Can you see me?' We schieten in de lach, en ik roep: 'No, not at all!'
Heel langzaam, stukje bij beetje, laat ze zich naar beneden zakken. Af en toe roepend: 'This is very difficult!'. 'I'm dying'. 'Are you making photo's?' Het is werkelijk waar aandoenlijk.
De tranen staan in haar ogen als ze eindelijk de grond raakt, en we breken los in een hard applaus.

Na een welverdiende lunch rijdt de bus verder naar Shark Bay, waar we de Stromatolites bezichtigen. De wat? De Stromatolites. Dit zijn fossielen in de vorm van stenen, levende stenen. Miljarden jaren geleden gaven deze stenen zoveel zuurstof af, dat leven op aarde mogelijk werd. Eigenlijk danken we onze levens dus aan deze steentjes.
Onze tweede overnachting brengen we door in Monkey Mia Dolphin Resort en we sluiten de dag af met een bbq. 's Avonds besluiten we dat we de volgende morgen om 5.15u naar de zonsopgang gaan kijken. Ach ja, we zitten nu toch al in het ritme van vroeg opstaan.

De volgende morgen om 5.15u zien we weinig zonsopgang, de wolken hangen ervoor. Teleurgesteld blijven we toch maar wachten, wetende dat we nu niet meer kunnen slapen. De wolken lossen langzaam op en gelukkig geeft dit toch nog een mooi plaatje.
Om 8.00u is het tijd voor de dolfijnen. Iedere ochtend komen er een aantal dolfijnen naar de kust voor hun dagelijkse visjes. Ze komen zo dichtbij, ik kan ze bijna aanraken. Wat zijn het toch geweldige beesten! Kathryn wordt uit het publiek gehaald en mag één van de dolfijnen een visje geven. Zoals ze het zelf omschrijft: 'I just achieved a lifetime ambition'. Ik ben jaloers.

We stappen weer in de bus en doen Ocean Park aan, waar we kunnen zien hoe haaien gevoerd worden. Daarna stoppen we nog bij Eagles Bluff, een uitzichtpunt waar we volop wilde haaien en schildpadden kunnen zien zwemmen, al is het honderden meters beneden ons. Na de lunch bereiden we ons voor op een lange rit, richting de derde overnachtingsplaats: een echte sheepranch. Hier voeren we de emoes, de struisvogel en de schaapjes. We slapen in de zogenaamde shearers' quaters, waar vroeger de schapenscheerders sliepen. Het is een geweldige avond en als ik even op een stoel op de veranda zit en uitkijk over de ranch en de outback die zich voor me uitstrekt, voel ik me heel even een McLeod's Daughter.

Dan is het alweer de laatste dag. We rijden richting Hutt River Province. Dat is een raar verhaal. The Principality of Hutt River is een zelfuitgeroepen 'onafhankelijke' provincie in West Australië. Staatshoofd: Prins Leonard I van Hutt River.

'Landbouwer Leonard Casley had in 1969 al enige jaren onenigheid met de Australische overheid over het verhogen van de graanquota. In 1970 kon hij zijn bedrijf en zijn personeel niet meer in stand houden omdat er te weinig inkomsten waren door de strenge quota. Maar Casley vond een maas in de Australische wet: bij rechtstreekse economische dreiging mocht er zelfbestuur worden uitgeroepen. Casley vond de graanquota een rechtstreekse economische dreiging, dus scheidde hij zich af van het Gemenebest van Australië. Vele rechtszaken tussen de Australische overheid en Leonard Casley en zijn vrouw Shirley volgden, die stuk voor stuk gewonnen werden door het echtpaar. Op 21 april 1970 werd The Principality of the Hutt River Province uitgeroepen met als staatshoofd Prins Leonard I.'

Als je het terrein op rijdt, wordt je begroet door een inmens groot beeld van het hoofd van Leonard. Onder een afdakje staat een oude Rolls Roys. We hebben de eer de prins te mogen ontmoeten, een rare maar slimme man. Hij geeft ons een kleine rondleiding over zijn land, de kerk, het postkantoor en de souvenirwinkel. We krijgen een stempel in ons paspoort en ik koop postzegels voor Opa, ik weet zeker dat hij deze nog niet in zijn verzameling heeft.

Als laatste van de tour doen we Greenough Wildlife Park aan, waar we kangaroos, emoes, geiten, paarden en alpaca's voeren. We rijden het hele eind naar Perth weer terug. In de afgelopen vier dagen hebben we ruim 1600km afgelegd. Het voelt alsof we veel langer zijn weggeweest, we hebben zoveel gedaan, zoveel gezien. Het was absoluut geweldig.

Megan heeft ons geintroduceerd in de Australische volksmuziek. Daarvoor hadden we alle tijd onderweg. Ze maakte de belofte dat één van de nummers gegarandeerd voor altijd bij zou blijven: G'day G'day, how're going? En ze had gelijk. Het blijft ontzettend in je hoofd hangen.
We nemen afscheid van iedereen die ons in de afgelopen vier dagen zo dierbaar is geworden. Het verbaast me iedere keer weer hoe snel je een totale vreemdeling, binnen een paar dagen, volledig in je hart hebt gesloten.