Met de zee nog in m'n benen en in m'n hoofd rijden we verder naar Townsville, hoofdstad van de staat Queensland. Daar pakken we de Ferry naar Magnetic Island. Klinkt exotisch, toch? Nou, dat is het zeker!
Als we onze deur uitlopen, hebben we direct uitzicht op zee, nog geen tien meter van ons verwijderd.
We delen onze cottage met 5 andere meiden; een Duits meisje en 4 andere Hollandse meiden. En het is meteen een kippenhok met babbelende en giechelende meisjes. Toch heerlijk om weer even in je eigen taal te praten.
We genieten drie dagen van de heerlijke rust, het uitzicht en de mooie wandelroutes.

Dan besluiten Jolien en ik om verder te gaan naar Mission Beach, om iets te doen wat we nog nooit gedaan hebben: skydiven! Ach ja, waarom niet? Werp jezelf uit een vliegtuig met duizelingwekkende hoogte en zeg dat het leuk is.
Nadat we de sprong geboekt hebben, ben ik even helemaal kwijt waarom ik dit ook alweer wilde doen. Omdat het leuk is? Omdat je het nog nooit gedaan hebt? Omdat Mission Beach dé plek is om te skydiven? Omdat je je zogenaamd zo vrij voelt? Nou, het voelt nu alleen nog maar alsof ik het niet moet doen, wie wil ik nou iets bewijzen?
Kom op, Eef, je kunt dit. Je doet dit voor jezelf. Wie wil dit nou niet? En dan, je hebt nu het geld al uitgegeven, dus there is no way back.

De volgende ochtend worden we om 7.30u opgehaald. Aangekomen, worden we vriendelijk verzocht wat handtekeningen te zetten. Natuurlijk zijn zij niet verantwoordelijk, jij bent zo gek om uit een vliegtuig te springen. Bovenaan het eerste vel staat vetgedrukt: skydiven is dangerous. Nice, just what I needed.
Als al het papierwerk is afgehandeld, is het tijd om ons in een tuigje te hijsen. We krijgen allemaal onze persoonlijke medespringer toegewezen. 'So, what are you doing for a living? Ah, you know, jumping out of planes' Natuurlijk!
My guy heet Diko en hij doet dit al jaren. Ik hoef nergens bang voor te zijn. Dit wordt de meest geweldige ervaring van m'n leven. Oké, als jij het zegt..
Na een korte uitleg en een paar woorden voor de camera, stappen we in een busje wat ons naar het vliegveldje brengt.
We stappen in het vliegtuig, roepen gedag tegen de piloot en binnen no time stijgen we op.
Ik hoor Eric Clapton op de achtergrond en besef me dat ik eigenlijk niet meer zo nerveus ben, ik ga dit doen!
Na een tijdje vliegen, ik heb geen idee hoe lang, zie ik de piloot naar Diko knikken, die vervolgens iets naar z'n collega's roept.
De deur gaat open en ja hoor, de eerste gaat al. Ik ben als laatste, maar er is geen tijd om na te denken. Voor ik het weet zit ik met m'n benen buiten het vliegtuig. Vagelijk hoor ik Diko vragen of ik er klaar voor ben. Well, as ready as I'll ever be.. En dan duwt hij me het luchtledige in.

Ik kan nu uitweiden over wat je voelt op zo'n moment en de eerstvolgende 60 seconden, als je in vrije val naar beneden suist. Maar dat is onbegonnen werk. Daar zijn geen woorden voor.
Het voelt in ieder geval niet als een minuut en je hebt geen idee wat voor onzin je uitkraamt onderweg.

Gelukkig is er dan de parachute, die de weg naar beneden onvergetelijk mooi maakt. Het prachtige uitzicht van Mission Beach, de tientallen eilanden en de uitgestrekte zee. Alleen het geluid van de wind. Je voelt je vogelvrij.
Diko geeft me de riemen van de parachute en voor een paar minuten ben ik degene die ons stuurt. Machtig!

De landing is in zicht en ik herinner me dat ik mijn benen omhoog moet gooien. We landen zachtjes op het strand en ik geef met wiebelende benen Diko een high five. Wauw!

Als ik terugkom bij het hostel vraagt de vrouw achter de receptie hoe mijn ochtend is geweest. Ik antwoord: ' Oh, you know, just jumped out of an airplane'.