Na alle luxe in Rockhampton, is het weer terug naar het normale leven. Lange busrit, een dormroom delen met 7 anderen, stapelbedden en een eigenaardige douche.
Ik ben in Airlie Beach, opstapplaats voor de Whitsundays. Ik heb een zeilboot geboekt om drie dagen lang rond deze prachtige eilanden te zeilen, snorkelen en op de waanzinnige stranden te liggen.
De boot heet Southern Cross en diende vroeger als wedstrijdboot in de American Cup. De crew aan boord bestaat uit Jack en Tane en de rest van de bemanning bestaat uit een Engelse, twee uit Israël en een groep van acht die in Townsville studeert: 7 Amerikanen en een Duitser. Al snel kunnen we het goed vinden met elkaar, dit wordt een geweldige trip!

Na anderhalf uur varen, waarbij er twee overboord moeten hangen om hun ontbijt eruit te gooien, komen we aan bij onze eerste snorkelplaats.
Nou heb ik nog nooit gesnorkeld, maar ik doe een hoop dingen hier voor de eerste keer. Dus kom maar op met die snorkel! Nadat ik eindelijk heb uitgevogeld hoe het werkt, steek ik m'n hoofd onder water. Visjes! Allemaal visjes! In alle kleuren! Zo mooi. En het koraal, prachtig. Zo bijzonder om te zien dat er onder water een hele andere wereld is. En wij zwemmen daar doorheen met onze grote lichamen. De visjes schijnen daar niet zo'n last van te hebben. Ze kijken je aan met hun zwarte kraaloogjes en ik zweer je, als ze schouders zouden hebben, zouden ze die ophalen. 'He, Barney, daar heb je weer zo'n malloot met zo'n gekke bril!'

Het eten op de boot wordt geregeld door Jack en is absoluut geweldig. Hij heeft zelfs aan chips en koekjes gedacht.
's Middags worden de zeilen gehesen en zeilen we een heel stuk rond de verschillende eilanden, zwaaiend naar iedereen die we inhalen. We stoppen even voor een strandje en eindigen de dag in een baai waar we de zonsondergang kunnen zien. En op dat moment weet ik het zeker: This is life. And a great life it is!

Een hele nieuwe ervaring is ook het slapen op een boot. Samantha, een Engelse die me aan een van de karakters uit een boek van Cecilia Ahern doet denken, is ervan overtuigd dat ze nooit een waterbed zal aanschaffen. Ik daarentegen, heb heerlijk geslapen. Het schommelende gevoel en alleen het geluid van klotsend water.

Na het ontbijt zetten we koers naar Whitehaven Beach. Het mooiste strand van de Whitsundays. Het uitzicht is onbeschrijfelijk. Het witte zand en de verschillende kleuren blauw en groen van de zee. Je tracht foto's te maken, maar je weet zeker dat dit niet vast te leggen valt. Dus ik sla dit beeld op in m'n hoofd and save it for a rainy day.

's Middags zeilen we verder naar een van de beste snorkelplaatsen in de omgeving. We relaxen wat op de boot en eindigen de dag opnieuw met een prachtige zonsondergang.

De laatste ochtend snorkelen we nog wat rond en maken we kennis met Mick Jagger, de grootste vis die ik ooit heb gezien. Jack en Tane hebben brood meegenomen en daar zijn vissen dol op. Als Jack het brood naar mij gooit, word ik overrompeld door honderden vissen die het brood voor me weghappen. Alsof ze door me heen kunnen!
Dan is het tijd om terug te zeilen richting Airlie Beach. Een paar uur genieten van de wind, vechten tegen de zwaartekracht en het water dat af en toe de boot inkomt.
We drinken een biertje op de fantastische dagen en schreeuwen een laatste keer mee met Train's 'If It's Love'.

We knuffelen de crew gedag na de groepsfoto. De rest ziet elkaar vanavond bij de afterparty. Daar genieten we van een heerlijke maaltijd, gratis drankjes en live music.

Het was weer een onvergetelijke ervaring en ik kan weer een favoriete plek toevoegen aan een steeds langer wordend lijstje.

So.. What's next?