De afgelopen weken zagen mijn dagen er over het algemeen hetzelfde uit, onderdeel van de surfculture. Have breakfast, go for a surf, have lunch, go for a surf again, have dinner, chill, take a beer, go to sleep and the next day? Do it all over again. Een paar uitzonderingen daar gelaten.

Hier in Brisbane heb ik de tijd voor mezelf. Opstaan als ik dat wil, uitgebreid ontbijten op het dakterras met ongelofelijk uitzicht. En dan ligt de hele dag nog voor me.
Ik wandel op m'n gemak door de stad, maak gebruik van gratis Internet bij een travelbureau waar ik vrienden heb gemaakt, slenter langs de dure winkels op Queenstreet, onderdruk de neiging om nieuwe kleren te kopen die toch niet in m'n tas passen en haal een coffee-to-go, waar de aardige jongen naar m'n naam vraagt om deze op m'n beker te schrijven. Om vergissingen te voorkomen.

Met m'n koffie in de hand struin ik verder door het Central Business District, waar ik omgeven word door tientallen maatpakken en dure schoenen. Ze zeggen me allemaal vriendelijk gedag en gek genoeg voel ik me thuis tussen die zogenaamde workaholics. Ik weet dat ze alleen maar doen alsof. Datzei Kyle, toen hij me hielp met m'n bankzaken bij Westpac. 'No one really wants to work. All those suits? They're just pretending.' In hun ogen zie je inderdaad dat ondeugende surfjongetje nog, dat gedwongen is een representatieve baan te vinden.
Over Kyle gesproken. Hoeveel komen jullie eigenlijk te weten van een bankmedewerker als je langs de Fortis of ABN AMRO gaat? Ik weet namelijk dat Kyle voorheen in Airlie Beach woonde, maar vanwege zijn werk in Brisbane terecht is gekomen. Hij heeft met 12 vrienden door Europa gereisd, woonde een poosje in Londen en houdt niet van koken. Ik heb nog nooit meegemaakt dat die Frederik Fluwelen bij ons zo vriendelijk zijn terwijl ze je helpen een rekening te openen of een verzekering opdringen.

Mijn iPhone maakt me blij met een nummer van Sister Hazel en ik loop door naar de Botanic Gardens.
Ik kan nog steeds niet wennen aan het feit dat iedereen hier aan de verkeerde kant loopt, fietst en rijdt. Gelukkig zijn de Aussies gewend aan stomme toeristen en roepen dan ook iedere keer als ik in overtreding ben 'no worries!' vanuit hun voertuig.
Op een van de vele bankjes die the Botanic Garden rijk is, geniet ik van een broodje en een cola en maak een praatje met vrijwel iedereen die langskomt. Iedereen wil weten waar ik vandaan kom, hoelang ik al in Brizzy ben en hoe lang ik in Australië blijf. Het is grappig om te horen dat Australiërs alles het liefst zo simpel mogelijk houden. Dus waarom van die onnodig lange woorden gebruiken? Australia wordt Aussie of Oz, Dutch girl wordt Dutchie, breakfast wordt brekkie en Brisbane wordt dus Brizzy.

Vanuit de Botanic Gardens loop ik verder over de Good Will Bridge die toegang biedt aan South Banks. Daar waar je het het minst verwacht, struikel je ineens over het zand. Omgeven door wolkenkrabbers en pal naast de Brisbane River heeft men een strand aangelegd, compleet met namaakzee en lifequards. Ik spreid mijn handdoekje en geniet van de heerlijke zon. Als deze besluit langzaam onder te gaan, pak ik mijn spulletjes bij elkaar en wandel terug naar m'n hostel.
Ik maak gebruik van de volledig uitgeruste keuken om een echte maaltijd voor mezelf te koken, boodschappen zijn voorgaande dag gedaan bij de supermarkt om de hoek. Ik geniet nogmaals van het uitzicht, de lichtjes van de stad. Na de afwas begeef ik me naar de gezamenlijke tv-room waar ik een film met Heath Ledger kijk. Hierna maak ik dankbaar gebruik van de douche en kruip ik in m'n stapelbedje. De Koreaanse meisjes waarmee ik m'n kamer deel, met hun Louis Vuitton koffers, zitten druk te typen op hun meegebrachte laptopjes. Ik draai me om, hoor voor de 126e keer een trein voorbij denderen, sluit m'n ogen en val tevreden in slaap. Morgen weer een dag. Helemaal van mij!