De Yamba - familie achterlatend, rijdt de Greyhound bus verder naar Byron Bay.
Een wereld van verschil. Druk, bruisend en een echte uitgaansstad. Al komen we er al snel achter dat iedereen maar in één tent te vinden is: Cheeky Monkeys! The place where you can dance on the tables!

Ook komen we er achter dat Surfcamp hier het eten niet zo goed geregeld heeft als in de voorgaande plaatsen. Na een dag golf na golf te hebben gepakt en meerdere malen volledig gesmashed uit het water te zijn gekomen, doet niets je meer goed dan een bord vol vlees, patat en salade. In plaats daarvan worden we naar Cheekey's gestuurd, met een voucher; goed voor een maaltijd.
Daar aangekomen is het de bedoeling dat je je bestelling opgeeft voordat je de tent betreed. Vreemd...
De keuze is reuze: curry of pasta. Vreemd...
We krijgen een bonnetje met een nummer en de boodschap dat je je maatlijd kunt afhalen bij de keuken als je nummer getoond wordt. Vreemd...
Binnengekomen zien we dat nummer 87 zijn maaltijd mag halen. Wij hebben nummer 21. Tel uit je winst.
Na ruim vijf kwartier wachten, springt eindelijk nummer 21 op het display. Eten! Tafels, krukken, mensen en bier ontwijkend, rennen we naar de keuken en geven ons bonnetje. En wat er toen gebeurde? De knakker geeft onseen kommetje, eenkommetje zeg ik je, met een beetje spagetthi en saus, waar serieus een zwerfkat zijn neus nog voor ophaalt!
Zover voor een goedvullende maaltijd. Vreemd!

Na Byron Bay reizen we verder naar de laatste plaats die we met Surfcamp aandoen: Coolangatta. Hierbij verlaten we de staat New South Wales en betreden we de heilige grond van Queensland: Sunshine State (staat op alle nummerborden hier). Volgens zeggen de woonplaats van alle surfkampioenen van toen, nu en later.
Na een rondje stad, waarbij ik mijn eerste walvissen spot, al is het in de verte,neemt Matt ons mee om wat golven te pakken. Na wat voelt als een halve dag peddelen, kijken we achterom en zien we dat we het strand nog geen twee meter achter ons hebben gelaten. Wat is dit? Nou, dit is de gigantisch sterke current, stroming. Toch maar proberen een golf te pakken? Welja!
'Holy shit, I thought I was going to die!'
Drie meiden staan volledig flabbergasted naast een grijnzende Matt op het strand. De één is haar elastiekje kwijt, haar haar zit all over the place. De tweede, zij die dacht dat een wetsuit niet nodig was, probeert haar bikini te fatsoeneren. De derde, volkomen sprakeloos, gaat er maar even bij zitten.
'Poeh, that was a heck of a wave!' En nee, zo goed zijn we nog niet, blijven oefenen!

Ondanks het feit dat we nog maar net van de schrik bekomen zijn, is het tijd voor een poolparty. Dé gelegenheid om te ontspannen met een drankje, een boek, wat muziek en natuurlijk de nodige waterpret. Als we Adam mogen geloven dé party van het jaar en the place to be.
Daar aangekomen denken we even op de verkeerde plek te zijn, er is namelijk niemand. Zijn we te vroeg? Nee, het is een uur geleden al begonnen. De eigenaar komt naar ons toe en verwelkomd ons als de eerste gasten. Party van het jaar? Place to be?
Ach, wat kan ons het schelen. We ploffen in de heerlijk uitziende ligkussens en al snel zijn we de stress van eerder die dag kwijt. Na een poosje, we zijn nog steeds de enige gasten, komt de eigenaar met een dienblad vol exotische coctails. 'Only for the ladies!'
Mmm.. Een private poolparty met gratis coctails. Well have you ever?

Een wijs iemand zei me ooit, 'aan al het moois komt een eind.' Zo ook aan Surfcamp. Na het uitwisselen van email, Facebook en telefoonnummers, scheiden onze wegen en deze leiden allemaal naar een andere plek. Ik en mijn backpack pakken de bus up the coast naar Brisbane. Diezelfde iemand zei ook, 'maar na ieder eind ontstaan nieuwe mogelijkheden.'
Mogelijkheden te over, en ik ga ze allemaal ontdekken!