A day in the life of...

De afgelopen weken zagen mijn dagen er over het algemeen hetzelfde uit, onderdeel van de surfculture. Have breakfast, go for a surf, have lunch, go for a surf again, have dinner, chill, take a beer, go to sleep and the next day? Do it all over again. Een paar uitzonderingen daar gelaten.

Hier in Brisbane heb ik de tijd voor mezelf. Opstaan als ik dat wil, uitgebreid ontbijten op het dakterras met ongelofelijk uitzicht. En dan ligt de hele dag nog voor me.
Ik wandel op m'n gemak door de stad, maak gebruik van gratis Internet bij een travelbureau waar ik vrienden heb gemaakt, slenter langs de dure winkels op Queenstreet, onderdruk de neiging om nieuwe kleren te kopen die toch niet in m'n tas passen en haal een coffee-to-go, waar de aardige jongen naar m'n naam vraagt om deze op m'n beker te schrijven. Om vergissingen te voorkomen.

Met m'n koffie in de hand struin ik verder door het Central Business District, waar ik omgeven word door tientallen maatpakken en dure schoenen. Ze zeggen me allemaal vriendelijk gedag en gek genoeg voel ik me thuis tussen die zogenaamde workaholics. Ik weet dat ze alleen maar doen alsof. Datzei Kyle, toen hij me hielp met m'n bankzaken bij Westpac. 'No one really wants to work. All those suits? They're just pretending.' In hun ogen zie je inderdaad dat ondeugende surfjongetje nog, dat gedwongen is een representatieve baan te vinden.
Over Kyle gesproken. Hoeveel komen jullie eigenlijk te weten van een bankmedewerker als je langs de Fortis of ABN AMRO gaat? Ik weet namelijk dat Kyle voorheen in Airlie Beach woonde, maar vanwege zijn werk in Brisbane terecht is gekomen. Hij heeft met 12 vrienden door Europa gereisd, woonde een poosje in Londen en houdt niet van koken. Ik heb nog nooit meegemaakt dat die Frederik Fluwelen bij ons zo vriendelijk zijn terwijl ze je helpen een rekening te openen of een verzekering opdringen.

Mijn iPhone maakt me blij met een nummer van Sister Hazel en ik loop door naar de Botanic Gardens.
Ik kan nog steeds niet wennen aan het feit dat iedereen hier aan de verkeerde kant loopt, fietst en rijdt. Gelukkig zijn de Aussies gewend aan stomme toeristen en roepen dan ook iedere keer als ik in overtreding ben 'no worries!' vanuit hun voertuig.
Op een van de vele bankjes die the Botanic Garden rijk is, geniet ik van een broodje en een cola en maak een praatje met vrijwel iedereen die langskomt. Iedereen wil weten waar ik vandaan kom, hoelang ik al in Brizzy ben en hoe lang ik in Australië blijf. Het is grappig om te horen dat Australiërs alles het liefst zo simpel mogelijk houden. Dus waarom van die onnodig lange woorden gebruiken? Australia wordt Aussie of Oz, Dutch girl wordt Dutchie, breakfast wordt brekkie en Brisbane wordt dus Brizzy.

Vanuit de Botanic Gardens loop ik verder over de Good Will Bridge die toegang biedt aan South Banks. Daar waar je het het minst verwacht, struikel je ineens over het zand. Omgeven door wolkenkrabbers en pal naast de Brisbane River heeft men een strand aangelegd, compleet met namaakzee en lifequards. Ik spreid mijn handdoekje en geniet van de heerlijke zon. Als deze besluit langzaam onder te gaan, pak ik mijn spulletjes bij elkaar en wandel terug naar m'n hostel.
Ik maak gebruik van de volledig uitgeruste keuken om een echte maaltijd voor mezelf te koken, boodschappen zijn voorgaande dag gedaan bij de supermarkt om de hoek. Ik geniet nogmaals van het uitzicht, de lichtjes van de stad. Na de afwas begeef ik me naar de gezamenlijke tv-room waar ik een film met Heath Ledger kijk. Hierna maak ik dankbaar gebruik van de douche en kruip ik in m'n stapelbedje. De Koreaanse meisjes waarmee ik m'n kamer deel, met hun Louis Vuitton koffers, zitten druk te typen op hun meegebrachte laptopjes. Ik draai me om, hoor voor de 126e keer een trein voorbij denderen, sluit m'n ogen en val tevreden in slaap. Morgen weer een dag. Helemaal van mij!

Queensland: Sunshine State

De Yamba - familie achterlatend, rijdt de Greyhound bus verder naar Byron Bay.
Een wereld van verschil. Druk, bruisend en een echte uitgaansstad. Al komen we er al snel achter dat iedereen maar in één tent te vinden is: Cheeky Monkeys! The place where you can dance on the tables!

Ook komen we er achter dat Surfcamp hier het eten niet zo goed geregeld heeft als in de voorgaande plaatsen. Na een dag golf na golf te hebben gepakt en meerdere malen volledig gesmashed uit het water te zijn gekomen, doet niets je meer goed dan een bord vol vlees, patat en salade. In plaats daarvan worden we naar Cheekey's gestuurd, met een voucher; goed voor een maaltijd.
Daar aangekomen is het de bedoeling dat je je bestelling opgeeft voordat je de tent betreed. Vreemd...
De keuze is reuze: curry of pasta. Vreemd...
We krijgen een bonnetje met een nummer en de boodschap dat je je maatlijd kunt afhalen bij de keuken als je nummer getoond wordt. Vreemd...
Binnengekomen zien we dat nummer 87 zijn maaltijd mag halen. Wij hebben nummer 21. Tel uit je winst.
Na ruim vijf kwartier wachten, springt eindelijk nummer 21 op het display. Eten! Tafels, krukken, mensen en bier ontwijkend, rennen we naar de keuken en geven ons bonnetje. En wat er toen gebeurde? De knakker geeft onseen kommetje, eenkommetje zeg ik je, met een beetje spagetthi en saus, waar serieus een zwerfkat zijn neus nog voor ophaalt!
Zover voor een goedvullende maaltijd. Vreemd!

Na Byron Bay reizen we verder naar de laatste plaats die we met Surfcamp aandoen: Coolangatta. Hierbij verlaten we de staat New South Wales en betreden we de heilige grond van Queensland: Sunshine State (staat op alle nummerborden hier). Volgens zeggen de woonplaats van alle surfkampioenen van toen, nu en later.
Na een rondje stad, waarbij ik mijn eerste walvissen spot, al is het in de verte,neemt Matt ons mee om wat golven te pakken. Na wat voelt als een halve dag peddelen, kijken we achterom en zien we dat we het strand nog geen twee meter achter ons hebben gelaten. Wat is dit? Nou, dit is de gigantisch sterke current, stroming. Toch maar proberen een golf te pakken? Welja!
'Holy shit, I thought I was going to die!'
Drie meiden staan volledig flabbergasted naast een grijnzende Matt op het strand. De één is haar elastiekje kwijt, haar haar zit all over the place. De tweede, zij die dacht dat een wetsuit niet nodig was, probeert haar bikini te fatsoeneren. De derde, volkomen sprakeloos, gaat er maar even bij zitten.
'Poeh, that was a heck of a wave!' En nee, zo goed zijn we nog niet, blijven oefenen!

Ondanks het feit dat we nog maar net van de schrik bekomen zijn, is het tijd voor een poolparty. Dé gelegenheid om te ontspannen met een drankje, een boek, wat muziek en natuurlijk de nodige waterpret. Als we Adam mogen geloven dé party van het jaar en the place to be.
Daar aangekomen denken we even op de verkeerde plek te zijn, er is namelijk niemand. Zijn we te vroeg? Nee, het is een uur geleden al begonnen. De eigenaar komt naar ons toe en verwelkomd ons als de eerste gasten. Party van het jaar? Place to be?
Ach, wat kan ons het schelen. We ploffen in de heerlijk uitziende ligkussens en al snel zijn we de stress van eerder die dag kwijt. Na een poosje, we zijn nog steeds de enige gasten, komt de eigenaar met een dienblad vol exotische coctails. 'Only for the ladies!'
Mmm.. Een private poolparty met gratis coctails. Well have you ever?

Een wijs iemand zei me ooit, 'aan al het moois komt een eind.' Zo ook aan Surfcamp. Na het uitwisselen van email, Facebook en telefoonnummers, scheiden onze wegen en deze leiden allemaal naar een andere plek. Ik en mijn backpack pakken de bus up the coast naar Brisbane. Diezelfde iemand zei ook, 'maar na ieder eind ontstaan nieuwe mogelijkheden.'
Mogelijkheden te over, en ik ga ze allemaal ontdekken!

Look at me, I'm surfing!

Men neme een wetsuit en trekke deze aan. Oftewel, worstel je ledematen in een rubberpak.
Neem vervolgens een surfboard, een hele grote, probeer deze onder je arm mee te dragen en loop zelfverzekerd het water in: 'Let's catch some waves!'
Klinkt simpel toch? Nou, niets is minder waar!

Nadat ik zo'n beetje over m'n tweede crisis ben, al m'n foto's van Singapore en Sydney zijn gewist en voorgoed kwijt, zijn we op weg naar het Surfcamp, Seven Mile Beach National Park.
Daar aangekomen blijkt Mitch, de krullenbol, plaats te hebben gemaakt voor Shane en Chrisso! Kleine tegenvaller, maar wat doe je er aan?
De zon schijnt, de accomodatie ziet er geweldig uit en volgens zeggen zijn de golven in prima conditie. Wat op zich wel handig is voor het surfen.

'Do you wanna give it a try?' Yeah, sure, why not? En daar gaan we. Vol zelfvertrouwen!
Mmm, dat oefenen op het droge ging toch makkelijker. Had ik nu thuis maar geoefend met liggen en opstaan, zoals ik maandenlang heb geroepen.
Twaalf golven en een hele hoop 'paddle, paddle, paddle!!!' verder (wat erg goed is voor de Juliaantjes) blijf ik zowaar staan! Nee maar, het lukt me zelfs om onderweg een high five te geven, yeah!

Onderdeel vande lessen is het terugkijken van foto's en video's die zijn gemaakt tijdens het surfen met de modernste high tech. Jep, ik ben het echt, al surfende. 'I think you're just born to surf, girl!' aldus Bull, professional surfdude.

Nou, of dat zo is weet ik nog net zo niet, maar het bevalt me prima. Oke, ik ben helemaal bont en blauw en heb overal schrammen en sneeen, maar dit is het helemaal!
Zon, strand, golven and nothing but blue skies. Wat een leven!

Inmiddels ben ik aangekomen in 'Australia's best place to live', Yamba! Een piepklein stadje waar iedereen iedereen kent, met zo'n tien verschillende stranden, dat dan weer wel. De huizen beginnen hier rond de anderhalf miljoen...
Tijdens Shanes Great Ten Buck Tour (the best tour of your life for only ten bucks) rijden we langs alle stranden, uitkijkpunten, het huis van Mr. Billabong (het surfmerk), springen we van hoge rotsen, spotten de echte profsurfers, maken kennis met Jake the snake en voeren pelikanen. Het was echt the best tour ever!

's Avonds hebben we een gezamenlijke bbq op het dak. Alle backpackers en iedereen van het hostel genieten van hamburgers, worstjes en goedkope wijn. We sluiten de avond af in de plaatselijkeen enige pub. Als deze sluit, lopen we de grote heuvel af terug naar het hostel.
'I'm a bit hungry, shall we eat some pie?'
Pie, echt iets Australisch in mijn ogen. Je haalt het bij iedere bakker om de hoek, in alle smaken. Nu denk je misschien, klein stadje.. twee uur 's nachts.. Waarhaal je in hemelsnaam pie vandaan? Nou gewoon, bij de bakker om de hoek en je neemt de achterdeur! Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. De bakker begroet ons vriendelijk, vraagt wat hij voor ons kan doen, warmt een paar cheese and bacon pies op en voor je het weet loop je al smullend de deur weer uit. Ik sluit, een beetje van m'n stuk gebracht, met een glimlach het hek van de achtertuin. I love it here!

Hello, Sydney!

Kijk, als we het nu over mijn steden hebben.. Sydney. Dat is mijn stad. Geweldig! En hoewel ik ook in deze stad met regen aankwam, mocht dat de pret niet drukken.
Duncan, de receptionist van het hostel waar ik de eerste vier nachten slaap, kan mij niet blijer maken als hij zegt: Welcome to Australia, girl!

Het is 21.00 als we een beetje gesetteld zijn in onze 4persoonskamer, en kunnen niet wachten om het eerste Sydney op te snuiven. Dus gaan we als kippen zonder koppen op pad, halen een stuk pizza bij een tent om de hoek en besluiten alvast het Opera House en de Harbour Bridge by night te gaan bezichtigen.

Wauw!

Na wat voelt als een complete marathon te hebben gelopen, ploffen we op een barkruk in de eerste de beste pub voor een welverdiend biertje!

De volgende dag is het tijd voor de oriëntatie van Work And Travel. Mensen die hun diploma hebben gehaald in enthousiast vertellen, praten honderduit over hoe 'great' Australië is en wat voor 'awesome' dingen je kunt doen. Het werkt, ik word met de minuut enthousiaster!
En dan komt Mitch. Surfdude ten top, compleet met blonde krullen en 'everlasting' smile. Laat hij nou een van de surfinstructors zijn van het kamp waar ik me al voor opgegeven heb :)

Oké, terug naar Sydney. Groot, hoog, massaal, luxe. Maar aan de andere kant gezellig, vriendelijk, groen, relaxed.Voor ieder wat wils. Je kunt duidelijk de Engelse invloeden zien, terwijl je aan de andere kant ook New York herkend. Inmiddels kennen we de straten al uit ons hoofd en hebben we al flink wat kilometers afgelegd. En ja, het begint te wennen om zelf de foto's te maken. Mooi hè?

Got my ticket. Got my backpack. Got my leaving tears.

De eerste crisis moet al op Schiphol bezworen worden. De rits van m'n handbagage heeft het begeven. Dus na het inchecken wordt er een mooie nieuwe (luier)tas van de Hema aangeschaft en de hele boel wordt overgeheveld.

Om 8.45u is het dan zover. Ik moet nu echt afscheid nemen en door die douane. Al huilend natuurlijk. Gelukkig vind ik snel afleiding bij mijn reisgenoten. Nog een laatste keer zwaaien en op naar de 13 uur durende vlucht naar Singapore.
En ik kan je vertellen, dat is geen pretje. Hoewel er van alles bedacht en aanwezig is om je bezig te houden, je wil alleen maar slapen. En dat lukt niet op een vliegtuigstoel!
Volledig gebroken en met het gevoel alsof er een flinke vrachtwagen over me heen is gereden, mogen we eindelijk uitstappen.

Denis staat klaar om ons met een rotvaart en een zeer bijzondere rijstijl naar ons hotel te brengen. Onderweg doen we de eerste indrukken van Singapore op. Schoon, ja. En overal wordt gebouwd of verbouwd.

Het hotel ziet er prima uit en godzijdank staat er een heerlijk uitziend bed! Nog even anderhalf uur slapen voordat de 'See-Singapore-in-one-day-tour' begint.
Oh ja, het is inmiddels begonnen met regenen. Het soort regen van: we gooien het met bakken naar benenden!
Het besluit door te regenen, dus de tour is ook nogal nat.
Conclusie: Singapore is niet mijn stad. Best mooi hoor, bijzondere gebouwen, botanische tuinen. En misschien lag het wel aan het weer, maar het deed me weinig. Ik vond het in ieder geval fijn dat we heerlijk horizontaal onze jetlag weg konden slapen.

Na een heerlijke nachtrust, die weliswaar rond 2.30u ruw werd verstoord door een stelletje luidruchtige buren met een snelle babbel (konishiwa!), worden we bijna uitgerust wakker met het vooruitzicht op nog een heerlijke vlucht van 7 uur.
Denis staat wederom voor ons klaar en ik moet toegeven, Singapore ziet er in de zon toch een stuk aantrekkelijker uit.

Cold feet? No way!

Backpacken! Wie heeft dat in hemelsnaam verzonnen?
Pak de wereldbol, geef hem een zwiep, doe je ogen dicht en prik een land.
Neem vervolgens een rugzak die, laten we wel wezen, in alle gevallen veel te lomp is om ook maar enigszins charmant mee voor de dag te komen, en zeg iedereen die je ook maar een beetje dierbaar is, voor minstens een half jaar gedag!

Ik kijk naar al die spullen op de grond, die ik dalijk allemaal in die, hoogstwaarschijnlijk toch te kleine, tas ga proppen.
Waar begin ik aan? Ga ik dit echt doen? Stap ik dalijk echt in het vliegtuig om daar vervolgens twee dagen in door te brengen en dan aan de andere kant van de wereld uit te stappen? Iedereen hier achterlaten en aan een onbekend avontuur beginnen? Zo stoer ben ik helemaal niet, dat kan ik helemaal niet!

Maar dan denk ik weer: Eef, dit is je grote droom. Dit is waar je al jarenlang aan denkt. Dit is waar je al die tijd naar hebt uitgekeken. Dit is waar je die 50 urige werkweken voor hebt gedraaid. Je bént stoer, je kúnt dit!

Dus, ik stap dalijk in dat vliegtuig, wat me aan de andere kant van de wereld zal brengen. Met die rugzak op mijn rug! En ik zal daar intens van mijn droom gaan genieten.
Want ik bén stoer, ik kán dit! Een half jaar.. Of in ieder geval zo lang ik me stoer voel!

Learning English!

Hoi Allemaal!

Na bijna vier dagen in Engeland, is het hoog tijd voor een verhaaltje!
Het is weer even omschakelen naar het Nederlands, want aangezien hier geen andere Nederlandse medestudenten zijn, doe ik echt alles in het Engels! Wel heel erg leerzaam!

Ik ben hier zaterdagavond aangekomen en werd uitermate vriendelijk ontvangen door mijn gastfamilie met een BBQ en een rose, beter kan niet!

Het weer is hier geweldig, en de school is vlakbij het strand, dus het is een en al genieten!

De universiteit is erg klein, maar de leraren zijn super! Ik heb een hoop lol met zowel mijn leraren als de medestudenten. 's Ochtends heb ik les in gewoon Engels, met twee artsen (Duits en Spaans) en twee studenten (Saoedi Arabie en Italie). 's Middags heb ik medisch Engels met de twee artsen.

Bournemouth is een geweldige stad en heeft alles: winkels, pubs, parken en strand!

Ik vermaak me prima!

Liefs,

Eveline

Cursus Medisch Engels, Bournemouth, UK

He allemaal!

Met nog minder dan 3 maanden te gaan totdat mijn grote reis gaat beginnen, zijn de voorbereidingen in volle gang. Om in Australië als verpleegkundige te mogen werken, moet ik een cursus Medisch Engels hebben gevolgd. Aanstaande zaterdag vertrek ik dan ook naar Bournemouth, England om deze cursus aan de Kingsmore University te volgen. Ik zal daar van maandag tot vrijdag colleges volgen, en verblijf bij een echt Engels gezin, Anne and Duncan Cassels en hun twee dochters.

Ik zal tijdens mijn verblijf in Bournemouth ook af en toe een bericht achterlaten!

Liefs,

Eef!