I'm Leaving On A Jet Plane...

Als ik hier zo zit, op het gras aan het water. De skyline van Sydney als ik naar links kijk, de Sydney Harbour Bridge en het Oprah House als ik naar rechts kijk, kan ik het niet helpen een traantje te laten.
Ik denk terug aan dat moment, acht maanden geleden. Ik wist niet of ik het wel zou kunnen, zo lang van huis, naar de andere kant van de wereld. Ik was er zeker van dat ik ontzettende heimwee zou krijgen en velen van jullie waarschijnlijk met mij.
Daar kan ik nu om lachen. Wat ik wel weet is dat mijn heimwee nu al is begonnen naar dit land, mijn land: Australië. De mensen, de sfeer, de vrijheid.

Natuurlijk mis ik thuis ook en is er een deel van me wat dolgraag naar huis wil. Op naar het normale leven. M'n familie, vrienden, collega's, ik heb jullie ontzettend gemist. De bruine boterham met kaas, kroketten, gekookte aardappelen en groenten van mams, boodschappen doen bij de Appie, de koffieklutsvan collega's,een drankje doen in de pub, kopje thee met m'n vriendinnetjes. Hebben jullie nog even?

Maar toch, ik kan het niet geloven. Mijn laatste daagjes Australië. Mijn avontuur is over. Acht maanden lang heb ik hier geleefd, me ontzettend thuis gevoeld. Zo veel gezien, zo veel gedaan.
Het voelt alsof er nog maar weinig is wat ik niet aankan.

Natuurlijk is er nog zo veel van de wereld wat ik nog niet gezien heb, maar deze prachtige reis, deze geweldige ervaring, neemt niemand meer van me af.
De herinneringen zitten voor altijd in m'n hoofd.
Ik kan niet wachten om straks met de vrienden die ik hier heb ontmoet af te spreken. Foto's kijken, verhalen delen, herinneringen ophalen. Want daar zal ik het voorlopig mee moeten doen. Voorlopig zeg ik, want ik kom terug. Ik kom zeker terug.

Ik zeg voor de laatste keer gedag tegen een kamergenootje. Zij is net begonnen met haar avontuur.
Ik pak voor de laatste keer de trein naar Sydney Airport en kijk met jaloezie naar de kersverse backpackers die net het vliegtuig uitstappen. Ook zij beginnen net aan hun avontuur.
Ik check voor de elfde keer in acht maanden in, doe m'n riem en horloge af, pak m'n laptopje uit en loop voor de laatste keer door de douane.

Een hele hoop ervaringen en vrienden rijker, een paar kilo's aangekomen en wat blonder haar, bepakt met tassen vol souvenirs. Ik kijk met een lach en intens gelukkig nog een laatste keer achterom en stap het vliegtuig in, op naar huis.

Ik zie jullie op Schiphol!

Kia Ora: The Kiwi Experience

Van de Echte Outback vlieg ik door naar het natte en hete Darwin, helemaal bovenin Australië. Ik heb er een paar heerlijke dagen om m'n kleurtje een beetje bij te werken en om het prachtige Litchfield National Park te bezoeken. Uit het water springende krokodillen, wurgende slangen en prachtige watervallen. Helaas moet ik het bekende Kakadu National Park overslaan, omdat grote delen vanwege het vele water nog steeds dicht zijn. Ik ontmoet leuke mensen, geniet van lekker eten en vermaak me prima tijdens de avondjes uit.
Dan ineens besef ik me dat dit praktisch gezien m'n laatste dagen in Australië zijn...

Op 1 april vlieg ik naar Auckland, Nieuw Zeeland om vanaf daar naar Fiji te vliegen voor een paar daagjes weelde en luxe in een vijf sterren resort.
Bij de ingang staat iemand om m'n tas aan te pakken, bij de receptie spreken ze me aan als mevrouw en krijg ik een flesje water voor de dorst. Vervolgens word ik begeleid naar m'n kamer en weet ik me van films te herinneren dat ik geacht word een fooi te geven aan die vriendelijke man die me naar mijn kamer heeft gebracht en mijn bagage heeft gedragen.
Als ik me net even zit te verbazen over alle luxe in de kamer (de witte lakens, de witte handdoeken, er hangt zelfs zo'n heerlijke witte badjas voor me klaar) gaat de telefoon. De receptie, om te checken of alles in orde is in de kamer en of ze iets voor me kunnen doen.
Ik moet er even aan wennen na een half jaar hostels..
Het resort is een paradijsje, het eiland is prachtig en de zon schijnt op zijn felst. Ik geniet van een drankje aan het zwembad, een wandelingetje langs het strand en het welkomstritueel door de plaatselijke bewoners. Het personeel van het Westin Hotel is uiterst vriendelijk en behulpzaam. Ik denk niet dat ze gewend zijn om gasten te krijgen die alleen reizen, want het personeel blijft vragen of mijn 'husband' zo ook komt. Nee, ik ben niet getrouwd, wat is dat toch hier? De maaltijden en de drankjes worden op m'n rekening geschreven, ze hebben alleen een handtekening nodig. Ik voel me een echte Flashpacker.
Helaas moet ik de laatste dag doorbrengen in bed, waarschijnlijk iets verkeerds gegeten en ik voel me beroerd. Het gooit m'n plannen door de war om meer van Fiji te zien, maar ik ben blij dat ik ziek ben in deze ontzettend goed voorziene kamer.

Voor ik het weet is mijn Fiji droom weer voorbij en ben ik onderweg terug naar Nieuw Zeeland, een land met slechts 4 miljoen inwoners, maar 48 miljoen schapen. Ik check in in een hostel in Auckland. De volgende dag begint mijn Kiwi Experience. Een hop-on-hop-off bus die mij de mogelijkheid geeft in een maand tijd alle hoogtepunten van Nieuw Zeeland te zien.

Dolfijnen spotten in Paihia, prachtige stranden in de Coromandel, glowwormenzoeken in de grotten van Waitomo, een schapenshow en een traditionele Maori avond in Roturua. Binnen een week heb ik al zo veel gezien. Het reizen met de Kiwi bus is een geweldige manier om leuke mensen te leren kennen. Het is ontzettend gezellig, de buschauffeurs, allemaal Kiwi's in hart en nieren, weten ontzettend veel en zijn stuk voor stuk trots om hun prachtige land te laten zien. Al snel hebben we een hechte groep gevormd.
Mijn nieuwe bijnaam is Antje. Kennen jullie Antje het Kaasmeisje? Nou, ik niet, maar de Duitsers schijnen haar verzonnen te hebben als typisch Hollands icoon. En dat ben ik: Antje, typisch Hollands.

De reis gaat verder naar het grootste meer van Nieuw Zeeland, Lake Taupo. Het meer vult de reusachtige krater van een vulkaan die ongeveer 1800 jaar geleden voor het laatst actief was. Vanuit hier besluiten we de Tongariro Alpine Crossing te gaan lopen. Een 8 uur durende wandeltocht door vulkaangebergte, die in de top 10 staat van 's werelds mooiste wandelingen. We staan om 5 uur op om de bus naar het National Park te nemen en beginnen om half 8 met lopen. Het is een flinke tocht omhoog en het begint steeds harder te waaien en ook de wolken komen steeds dichterbij. Het landschap wordt steeds kaler en zwarte lavastromen zijn het bewijs van een recente eruptie. Net als we denken dat we het niet meer kunnen volhouden, strekt het fantastische uitzicht van een prachtig kratermeer zich voor ons uit. Absoluut de moeite waard. We zijn ontzettend trots op onszelf dat we het presteren om in deze barre weersomstandigheden de tocht te voltooien. En dat in korte broek en op mijn Aesics gympen, die nu echt het einde nabij zijn.
Vanuit Taupo rijden we verder naar River Valley. We slapen in een adventure lodge, midden in de natuur, waar we ons één voelen met de schapen.
Onze laatste stop op het Noord Eiland is Wellington, de hoofdstad. We spreken af met Merle, ontmoet in Paihia, die hier als au-pair werkt.

De dag daarop nemen we de ferry naar het Zuider Eiland, wat een prachtige tocht is. We rijden door naar Nelson, gateway naar het Abel Tasman National Park. Ja hoor, daar is hij: Abel Tasman. De sukkel die als eerste dit prachtige land ontdekt, maar zich laat wegjagen door de Maori's, de oorspronkelijke inwoners. Ruim 100 jaar later is het James Cook die meer lef toont en dus spreken ze hier Engels en geen Nederlands naast de Maori taal.
We laten ons door de watertaxi afzetten en doen een wandeling van 4,5 uur door dit prachtige park met waanzinnige uitzichten.

Van Nelson rijden we verder naar Westport en dan Mahinapua. Hier slapen we in een weghotel in the middle of nowhere, gerund door een 86 jarige man. Iedere dag komt er een buslading Kiwi Experience Backpackers, die zijn pub vervolgens iedere avond volledig op z'n kop zetten tijdens het thema feest. Thema van vandaag: bin-bag. Iedereen trekt een vuilniszak over zijn hoofd en we hebben een geweldige avond.

De volgende stop is Franz Josef, waar ik het in m'n hoofd haal om de gelijknamige gletsjer te beklimmen. Gelukkig word ik dit keer van de geschikte outfit voorzien. Goede bergschoenen, regenkleding, muts, wanten en spikes voor onder de schoenen voor op het ijs. Het weer zit niet gigantisch mee en we worden wat lastig gevallen door een paar buien, maar dat mag de pret niet drukken. We glijden door ijstunnels, hiken over het ijs, wurmen ons door ijssteegjes en genieten vooral van het prachtige uitzicht. Weer een flinke wandeling van 6 uur. Ik word hier nog goed in!

Inmiddels bevind ik me in Wanaka en heb ik tijdens de bustocht ontzettend genoten van de route, scenic walks en stunning lakes. Het is een prachtig land. Na een uitgerekte zomer, mag ik mijn laatste twee weken nog van een verkorte winter genieten. De winkels hangen vol met winterkleding, de ski's en snowboards zijn gewaxt. Het wachten is nu op de besneeuwde bergtoppen.

The Real Outback

Nog aan het bijkomen van de afgelopen dagen, neem ik vanuit Melbourne het vliegtuig naar Alice Springs, the Red Centre. Opgetogen over het feit dat ik de echte Outback ga zien.
Aangekomen op het vliegveld en kennis gemaakt te hebben met Bas en Benthe, worden we opgehaald door een busje van het hostel. Het eerste waar we voor gewaarschuwd worden, is dat het geen verstandig idee is om 's avonds alleen over straat te lopen in Alice Springs.
Het stikt er van de Aboriginals, zonder baan en met één doel; alcohol drinken. En dan zijn ze niet altijd even vriendelijk.
Die avond en de volgende dag breng ik door met Bas en Benthe, in afwachting van de Uluru Tour, samen met Bas.Deze begint maandagochtend op een belachelijk vroeg tijdstip. Maar we moeten wat kilometertjes maken. De bus zit vol met mij, Bas en Annemiek als the Dutchies en verder met Duitsters Nina en Jannes, Italianen, Koreanen en Japanners. Bas, bijna twee meter en een bos krullen, steelt de show bij de Japanse meisjes. Hilarisch!
Ik en Annemiek daarentegen, stelen de show bij de tourguide, Greg. Dutchies zijn zijn favoriet. Altijd vrolijk, behulpzaam en fit. That's us!
Als ik tijdens een rondje kennismaken op de bijrijdersstoel naast Greg terechtkom, vertelt hij me dat hij in Tasmanië woont en zich vooral bezighoudt met het vinden van de, in het algemeen aangenomen uitgestorven, Tasmanian Tiger. Ontzettend interessant en voor we het weten, zijn we aangekomen bij de eerste stop. Een kamelenfarm. De Japanse meisjes kunnen niet wachten en betalen 6 dollar om een ritje te maken. Giechelend en gillend rollen ze de bus weer in en rijden we verder.

Onze tourguide houdt er de gewoonte op na om met 100 km per uur ineens op z'n remmen te staan, de bus uit te rennen en terug te komen met de meest bijzondere beesten. Een thorny devil ofeen blauw tongige salamander. Hij ziet en weet alles. Zoals hij zelf zegt: meer dan een veredelde taxichauffeur. Een échte tourguide.

De tweede stop is voor de Ulgas of Kata Tjuta. Een bijzondere rotsformatie in een verder platte Outback. Het ziet er ongelofelijk bizar en bijzonder uit. We maken een wandelingetje,nemen wat foto's en genieten even van wat verkoelend water.
De reis gaat verder naar de veelbelovende Uluru, oftewel Ayer's Rock. Hét icoon van Australië. Dit moet ik gezien hebben, zonder kan ik dit land niet verlaten. We gaat deze bijzondere rots in the middle of nowhere met zonsondergang aanschouwen.
En het is waar, de kleuren veranderen waar je bijstaat. Tientallen mensen staan als betoverd naar een kilometers grote steen te kijken. Maar wat is hij mooi. Bas en ik proosten met een biertje en prijzen ons gelukkig dat we in Australië zijn. Mijn Australian Dream is compleet, ik heb de Uluru gezien.

Dan is het tijd voor ons eerste overnachtingskamp. Een overnachtingskamp in de Outback. Niks geen tenten, maar swags. Hoe leg ik dat uit? Een swag is een soort luxe slaapzak met een matrasje, zodat je het idee hebt niet helemaal op de grond te liggen, wat natuurlijk wel gewoon het geval is. Ja, het is eigenlijk tijd om volledig te freaken. Buiten slapen, onder de blote hemel, met al die beestjes hier? Ik lijk wel gek! Ik heb geen bushman of deospray bij de hand waarmee ik ze kan verblinden en verdoven. Maar goed. Ik ben een grote meid en Greg verwacht geen aanstellerij van de Dutchies, dus ik heb geen keus en zeg met mijn grote mond dat ik totaal geen problemen heb met het slapen in een swag.
Na een lesje in het didgeridoo spelen (ja, deze tourguide kan echt alles) is het tijd om te gaan slapen. Morgenochtend gaan we de zonsopgang bij de Uluru meemaken en dat betekent een nog belachelijkere tijd opstaan, 4.30u!
Nina en ik kruipen dicht tegen elkaar aan en Greg geeft me zijn Tassie Tiger knuffel om me gezelschap te houden. De maan is bijna vol en ik zie duizenden sterren. Ik vergeet volledig dat het krioelt van de beestjes en geniet van het slapen onder een Australische sterrenhemel. Wauw! Al bleef ik wel vragen of iemand die maan uit kon doen, hij was zo fel.

Ook de zonsopgang bij de Uluru is betoverend en als we daarna een wandeling om de rots maken, besef je pas hoe groot het is. Annemiek en ik genieten van de wandeling en hebben een goed gesprek, de uitwerking van deze machtige steen.
Na een drankje is de keus, een stukje de Uluru op klimmen of een educatieve wandeling met Greg en wat te weten te komen over de Aboriginal geschiedenis. Omdat overal wordt aangegeven dat de Aboriginals liever niet hebben dat we hun heilige rots beklimmen, besluit ik voor de geschiedenisles te gaan. Greg is een hele goede verhalenverteller, wat ik altijd gemist heb in onze geschiedenisleraar van de middelbare school. Was het meneer Coens? De Aboriginal geschiedenis van eeuwen geleden komt tot leven en ik krijg een ander beeld van de afstammelingen die nu dronken in Alice Springs op straat leven.

Die avond rijden we verder naar King's Canyon campground, wat mogelijk nog meer midden in de bush is. We maken een grote pan spagetthi en zorgen voor een groot kampvuur. Het is tijd voor Dreamtime Stories, de Aboriginal versie vansprookjes.Na een poosje ligt iedereen al weer in zijn swag, behalve ik en Annemiek. Ondanks het feit dat we die nacht ervoor maar drie uur geslapen hebben, zijn we totaal niet moe, en willen we nog niet naar bed. Greg neemt ons mee voor een nachtelijke wandeling om wat slangen en ghekko's te spotten. Helaas vinden we alleen een rubberen slang en horen we verdacht geruis in de bosjes, waarvan we nu nog steeds niet weten wat het is geweest. Na dit spannende avontuur, rollen ook wij drieën onze swag uit en vallen opnieuw voor een paar uurtjes onder de sterrenhemel, bij het geluid van het knetterende vuur in slaap.

De derde en laatste dag is voor King's Canyon. Prachtige gorges, rotsen en gebergte van miljoenen jaren oud. We maken een heerlijk lange wandeling, verkoelen bij een paradijselijk uitziende oase en genieten van de prachtige uitzichten.
Dan is het voor Greg tijd om de tour af te sluiten met de wijze woorden dat dit hier alles is waar het leven om draait. Niet de 'ratrace' van werken en altijd maar druk zijn. Deze plaats, King's Canyon, waar miljoenen jaren geleden krabbetjes en kwallen leefden, bestaat nog steeds, met zijn adembenemende uitwerking. Vergeet dit niet als je straks weer thuis bent en verdergaat met het normale leven. Het zet ons aan het denken en beseffen dat hij ontzettend gelijk heeft. Australiërs zijn daar toch zo goed in.

Als we bij een servicestation stoppen, doet Greg plotseling zijn kettinkje af en geeft deze aan mij. Een Tasmaanse schelp, gevonden voor zijn eigen deur. Ik vraag me af waarom ik opnieuw sieraden aangeboden krijg, maar neem deze dankbaar aan. Een stukje van het prachtige Tasmanië om mijn nek, niet gek!
De terugweg is lang, maar gezellig onderling. Om tijdens de lange ritten wakker te blijven, heeft Greg z'n eigen voorraadje lollies. Dat geeft hem wat te doen. Na drie dagen rijden en drie meiden die hem gezelschap houden voorin, is zijn vooraadje aardig geslonken. Annemiek en ik vragen hem of hij nog een laatste stop kan maken, waar we een tiental chup-a-chups voor hem kopen. Hij is ontroerd, we zijn de eersten die ooit iets voor hem gekocht hebben. We laten hem beloven om bij elke lollie die hij neemt aan een leuk moment tijdens onze tour te denken, aan onze groep. Hij zegt plechtig ons niet te zullen vergeten.

Zoals na iedere tour, spreken we 's avonds af om een hapje te eten een een drankje te doen. we raken niet uitgepraat over wat we allemaal gezien en gedaan hebben. We kijken foto's en wisselen nummers en facebook namen uit. We zijn het erover eens dat dit de beste tour ooit was, met dank aan een geweldige groep en een top tourguide!

Met weer een nieuwe ervaring erbij, tientallen foto's, nieuwe vrienden en fantastische herinneringen, kom ik steeds dichterbij het eind van mijn droom. Ik kijk vol verwachting uit naar mijn laatste 6 weken.

6000 Steps, 3 Sisters, 1 Proposal

Prinses Peartree was blij dat ze na twee maanden weer lekker op pad kon. Ze had gehoord van een betoverende plaats, The Blue Mountains. Een plaats die ze tijdens haar reis niet mocht missen. Dus op naar The Blue Mountains met een groep andere reizigers.

Vol goede moed begonnen de Prinses en haar medereizigers aan de eerste wandeling door de valleien van The Blue Mountains. En betoverend was het. Diepe, groene dalen. Hoge, blauwe bergen. Prachtig.

Dan laat Tourguide Keno, altijd in voor een uitdaging, hun een waterval zien. Deze leek wel eeuwig naar beneden te vallen en maakte de reizigers nieuwsgierig. Wie in was voor wat beweging, nam de trap naar de bodem van de waterval. Dit was de moeite waard en Prinses Peartree had even de neiging om haar eigen 'Herbal Essences' momentje te creëren onder de waterval. Na de traptreden allemaal weer beklommen te hebben, ging de reis verder in de voetsporen van Charles Darwin, een man van wie Koning Peartree, de vader van de Prinses, groot fan is.

De tweede wandeling was er één met mogelijk nog meer traptreden, en leidde de groep via mooie uitzichten en grotten naar the Three Sisters. Tourguide Keno vertelt de legende:

Eeuwen geleden, in de tijd van de Aboriginals, leefde er een Aboriginal Tovenaars Familie van twee ouders met hun drie dochters. Iedere dag bestond uit hard werk en op een dag zegt Moeder tegen Vader dat het zijn beurt is om op de kinderen te passen. Vaders werk bestaat uit jagen, en hij vraagt zich af hoe hij dat met drie tienerdochters gaat doen. Dan bedenkt hij een plan. Hij brengt zijn dochters boven op een berg en zegt: 'Jullie blijven hier zolang ik beneden in de Vallei aan het jagen ben. Jullie kunnen mij vanaf dit punt zien en als er iets mis is, hoeven jullie alleen maar te roepen en dan ben ik bij jullie'. Zo gezegd, zo gedaan en Vader vertrekt naar de Vallei om te gaan jagen. De dochters proberen zich te vermaken op de berg, maar zijn al snel verveelt. Ze proberen een spelletje; wie het verst een steen kan gooien. De eerste Zuster gooit, maar de steen komt niet ver. De tweede Zuster gooit, maar de steen komt niet verder. Dan gooit de derde Zuster een steen en zodra hij beneden is, horen de Zusters een doffe klap. De steen heeft een Monster in de Vallei geraakt. Hij kijkt op en ziet de Zusters. Tijd om een hapje te eten, denkt het Monster. De drie Zusters herinneren wat hun Vader heeft gezegd en beginnen te roepen. Tegen de tijd dat de Vader boven is, is het Monster al zo dicht bij zijn dochters, dat hij maar één ding kan bedenken. Hij pakt zijn toverstok en hij verandert zijn dochters in steen.Het Monster ziet zijn lunch in steen veranderen en keert zich kwaad om. Hij ziet de man die dat veroorzaakt heeft en hij zet de achtervolging in. Na een flinke tijd rennen, heeft de Vader het Monster nog steeds niet afgeschud en plotseling ziet hij een grot. Hij rent naar binnen, maar beseft dat het doodloopt. Wat nu? Hij hoort het Monster achter hem en besluit binnen enkele seconden wat hij moet doen. Hij pakt opnieuw zijn toverstok en richt hem op zichzelf. In een flits verandert de Vader in een vogel en vliegt langs het Monster de grot uit.
Op veilige afstand strijkt de Vader neer en beseft zich dan wat voor grote fout hij heeft gemaakt. Een vogel heeft geen handen. Handen om een toverstok vast te houden. Hij heeft zichzelf in een vogel veranderd en zijn dochters in steen. En zo zal het altijd blijven.

Vandaag de dag vliegt deze Lyre Bird, de Aboriginal Vader, nog steeds rond in the Blue Mountains. Voor altijd op zoek naar zijn toverstok en een manier om zijn dochters terug te veranderen.

Na deze betoverende tour door de Valleien en Bergen van The Blue Mountains, reist Prinses Peartree verder naar Canberra, de hoofdstad van dit Kingdom Far Far Away.
De Prinses is meerdere malen gewaarschuwd dat de stad stil, ongezellig en saai is, maar ze besluit toch te gaan. Ze bereidt zich voor op drie rustige dagen, waarin ze de toerist kan uithangen en haar eigen gang kan gaan.
Toen wist ze nog niet waarin deze drie dagen gingen eindigen...

Het is altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen, zo ook in Canberra. Zo was daar Adventure Andrew, Clever Cristine en Dazzling Dave. Dazzling Dave was in de stad voor zaken en komt oorspronkelijk uit Sydney. Hij trakteert de Prinses op een hapje, een drankje en een film, heel toepasselijk, the King's Speech. Ze kunnen het goed vinden met elkaar, hebben lol en het maakt Canberra iets minder stil, ongezellig en saai.
Dan breekt de dag aan dat de Prinses weer verder moet met haar reis. Dazzling Dave doet er alles aan om haar van gedachten te laten veranderen en niet in die bus naar Melbourne te stappen. Na een diner vraagt hij of de Prinses zin heeft in een wandelingetje. Ze lopen door het park en nemen plaats op een bankje. Ze kletsen wat en lachen wat en dan ineens wordt het serieus. Dazzling Dave neemt de hand van de Prinses en kijkt haar aan. De Prinses, die dit totaal niet had verwacht, vraagt wat er aan de hand is. Dazzling Dave twijfelt even, maar zegt dan: 'Als ik je een ring geef, wil je deze dan bij je houden? Je hoeft hem niet te dragen, maar denk er over na. Ik weet dat het nogal snel is en dat je nu waarschijnlijk schrikt, maar ik moet je dit vragen.'

De Prinses, totaal overrompeld, weet niet wat te zeggen, alleen: 'Heb je serieus een ring?' Dazzling Dave lacht en pakt zijn tas. Dan ineens beseft de Prinses wat hij net zei en dat hij nu op het punt staat een ring te pakken. Uit pure schrik roept ze: 'Nee, nee, nee, ik wil hem niet zien!' Een gesprek volgt, waarin de Prinses uitlegt dat ze niet hetzelfde voelt. Drie dagen is wel heel snel!Vanavond vertrekt ze naar Melbourne, over zes weken gaat ze naar huis. Hoe had hij zich dat voorgesteld? Dazzling Dave is teleurgesteld, maar begrijpt het.

Een uur later stapt Prinses Peartree in de bus naar Melbourne, nog steeds perplex van wat er gebeurd is, maar opgewonden over de dingen die nog gaan komen en de plaatsen die ze nog gaat zien. Ze beseft dat dit Kindom Far Far Away een geweldige plek op aarde is, wat ze in haar hart gesloten heeft. Maar hier voor altijd blijven, zonder haar lieve familie en zonder haar lieve vrienden? Nee, dat kan ze niet. The Happily Ever After zal ze toch thuis moeten vinden..

Carpet. Cup. Chocolate. Convicts.

Na twee maanden hard werken. Oh sorry, zei ik hárd werken? Ik bedoel, na twee maanden Colin gezelschap houden, koffie zetten, gereedschap aangeven en af en toe wat ondertapijt neerleggen, heb ik wel weer genoeg van het 'Working' in het 'Working Holiday'-concept.
Begrijp me niet verkeerd. JP, Kathryn en ik hebben elke gelegenheid aangegrepen om ook het 'Holiday' gedeelte tot z'n recht te laten komen. Daarbij heeft het feit dat Dave ons zijn oude auto leende erg geholpen. Een 25-jarige Mitsubishi Sigma.

We rijden naar het meest zuidelijke puntje van Tasmanië, 'The End of the Road'. Next stop: Antartica. We maken een stop bij de veelbelovende Thermal Springs. Dat klinkt als een hot spring ergens midden in een regenwoud met lekker warm water, toch? Valt dat even tegen. Het regenwoud klopt, maar het is gewoon een zwembad gevuld met warm springwater. Helaas niet zo warm als dat we gehoopt hadden.

Dan komt Kathryn met het geniale idee om de Cadbury Chocolate Factory te bezoeken. En geniaal is het. Bij binnenkomst krijg je al een gratis grote reep chocolade. Daarna een kleine tour met uitleg hoe de chocolade gemaakt wordt, waar nog meer gratis chocolade bij komt kijken. En als klap op de vuurpijl, een chocolade outletshop! Heerlijk!

En dan is het tijd voor de Hobart Cup. De paardenraces. Niet zo groots als die van Melbourne, maar good enough for me! Iedereen trekt zijn chiqueste kleding aan en alle vrouwen dragen een hoed of iets anders in hun haar.Yeah right, I'm a backpacker!JP legt me uit hoe het allemaal in z'n werk gaat en voor het eerst in m'n leven wed ik op paarden. En ja, dat werkt verslavend. Na een paar races gewonnen te hebben, word ik enthousiast. Uiteraard wordt dit meteen gestraft en verlies ik mijn winst weer binnen no-time. De favoriet, Mr. Tipsy, eindigt op een teleurstellende achtste plaats.

We doen nog wat dagtripjes naar Wineglass Bay, Richmond, Bruny Island, het Mona Museum for Modern Art en Port Arthur, waar we kennis maken met de convict (veroordeelden) - geschiedenis, waar Tasmanië dol op is. En waarom niet, Tasmanië zou er niet geweest zijn, als de convicts er niet waren. Alles hier is gebouwd door hen en vandaag de dag verkopen ze nog steeds zogenaamde 'convicts bakstenen'.

Oh! Het glamorous baantje in het bejaardenhuis. Deel twee van de sollicitatieprocedure bestond uit een schriftelijke test. Eerst moesten we een Engelse test ondergaan, waarbij je de synoniemen moest omcirkelen van de gegeven woorden. Zelfs de geboren en getogen Australiërs keken mij aan met een blik van: 'wat zíjn dit voor woorden?'
Hierna volgde een psychologische test. Van drieënhalf uur! Vijf onderdelen met meerkeuzevragen. 'Als je moet kiezen, wat prefereer je dan?' A. Afspreken met vrienden. B. Leiding geven aan een groep. 'Als je moet kiezen, wat prefereer je dan? A. Mijn leidinggevende vertellen dat hij/zij ernaast zit. B. Iets leuks kopen voor vrienden. Dit was alleen nog maar het eerste deel en bestond uit 500 vragen. Ik vraag me ineens af of ik naar een leidinggevende functie heb gesolliciteerd...
Verder zaten er vragen tussen als 'Had je een goede band met je vader als kind zijnde?' 'Zouden je vrienden je omschrijven als een alcoholist?' 'Heb je ooit iets gestolen?' 'Zouden je vrienden je omschrijven als een discriminerend persoon?'
En zo gaat het maar door.
Als je voor deze test zou slagen, zou je hiervan binnen twee à drie weken bericht van krijgen, maar er viel niet te corresponderen over de uitslag van de test.

Ruim drie weken later krijg ik een telefoontje dat ik ben uitgenodigd voor de derde en laatste stap in de sollicitatieprocedure. Een sollicitatiegesprek. Ik ben één van de gelukkigen, samen met een ander, uit een groep van zeven. Of ik a.s. donderdag van 9 tot 2 tijd heb om langs te komen. Een gesprek van vijf uur?! Ze waren erg verbaasd en teleurgesteld dat ik volgende week van plan ben de staat te verlaten, maar bedankten me voor mijn goede inzet.
Ik kan met recht zeggen dat het me niet verbaasd dat ze een personeelstekort hebben..

JP en Kathryn doen wat werk voor Dave, maar besluiten eind februari verder te reizen naar Sydney. Het is een heerlijke maand geweest, met de ideale combinatie van werk en reizen.
De laatste twee weken heb ik het huis voor mezelf, en bestaan de dagen uit werk, boodschappen doen en relaxen. Ik kan niet wachten totdat ik weer lekker verder ga met reizen. So much to see, so little time.

Now, if you will excuse me. I'll have to find a huge spider and kill it myself this time.
Waar zijn die mannen als je ze nodig hebt? Maaaaaam!

Colin The Carpetman

Het draait allemaal om wie je kent. That's the way it works.
Na een week jobhunten, heb ik eindelijk een baan gevonden.
Ik heb op elke mogelijke manier geprobeerd hier als verpleegkudige aan de slag te mogen, maar helaas is niemand bereid de regels te overtreden en zit het Australische systeem nou eenmaal zo in elkaar dat ik zonder Australische papieren niet mag werken. En aangezien het hier ongeveer 6 maanden duurt om je te laten registreren, heb ik het maar opgegeven. Frustrerend als het is om iedere keer te horen dat ze je zo graag willen aannemen, maar niet kunnen.

Tijd voor Plan B: bij elke andere instantie, bedrijf, kantoor, winkel en toko solliciteren. Ik probeer een paar hotels, winkels, reisbureaus, drogisten en kan het toch niet laten om een paar huisartsen te proberen. Helaas. Ook verstuur ik via internet nogeen aantalsollicitaties. Ik loop nog even langs het hostel waar we voorheen sliepen en vraag het daar. Ik laat m'n nummer achter, gewoonvoor het geval dat.

Ondertussen heeft Sharon haar cv ongeveer in elk restaurant, bar, kroeg of iets wat daar op lijkt achtergelaten en zien we elkaar aan het eind van de dag in ons eigen appartementje. Midden in de stad, geregeld door onze vriend Dave. Inmiddels voelen we ons er aardig thuis. Gezellig koken, kopje thee, filmpje kijken, op de bank hangen, een heerlijk Tasmaans yogurtje nuttigen op het trappetje in de zon. Heerlijk. En het beste van alles: even niet meer leven uit een backpack, een kamer voor jezelf, een badkamer voor jezelf, een wasmachine, what the heck, zelfs een gitaar!

Dan krijg ik op vrijdag een telefoontje van Colin. Hij had mijn nummer gekregen van de manager van het hostel. Of ik nog op zoek was naar een baan. Jazeker! We spreken die middag af en binnen een half uur had ik een baan te pakken.

Colin is professioneel tapijtenman. Hij legt tapijt, laminaat, houten vloeren enzovoorts. En ik help hem. Stoer he?
Op veel manieren doet Colin me aan mijn vader denken, alhoewel, mijn vader is veel knapper.
De Gamma heet hier Bunnings en Colin weet precies wat hij waar kan vinden. Ook heeft hij er een houtje van om spullen aan te schaffen die hij echt nog wel ergens heeft liggen, hij weet alleen niet meer waar. Goede reden om het nieuw te kopen dus.
Tijdens het werk legt Colin zijn gereedschap om de haverklap ergens anders neer, en weet binnen vijf minuten niet meer waar. Gelukkig ben ik dan daar om het aan te geven.
Klinkt enigzins bekend in de oren, toch pap?

Daarnaast is Colin een hilarische man. Hij heeft al met tientallen backpackers gewerkt en heeft over allemaal wel een grappig verhaal. Hij maakt ze van alles wijs. Gelukkig had hij al snel door dat je mij niet zo snel in de maling neemt. Ha, alsof ik geloof dat Alpaca's Australische Giraffen zijn. Ik ben nu al benieuwd wat hij zijn volgende backpackers over mij gaat vertellen. Er zit geen serieus gesprek tussen en we grijpen iedere gelegenheid aan om elkaar voor gek te zetten.
Een groot voordeel is dat hij me regelmatig op een drankje trakteert voor bij de lunch, koekjes geeft die hij toch niet opeet, of chocolade. En speciaal voor Australia Day heeft hij een Australia Beach Towel voor me gekocht, met de Australische vlag. Het is een schat.
En hé, lunch aan het strand, onwijze uitzichten vanuit woonkamers, vriendelijke locals ontmoeten, de omgeving bekijken en daarmee nog geld verdienen ook. Klinkt niet gek, toch? En wie weet steek ik er nog wat van op en kunnen jullie mij voortaan bellen als je een nieuw tapijtje wil, of hulp nodig hebt bij het klikken van het laminaat.
Het is in ieder geval weer eens wat anders dan zustertje spelen. Alhoewel, verband leggen, tapijt leggen. Allemaal één pot nat. Toch Peet? ;)

Vorige week kreeg ik een telefoontje als reactie op een online sollicitatie. Ik ben volgende week uitgenodigd voor stap twee in het sollicitatieproces voor 'Lifestyle Worker' in Glenview Retirement Centre. Ik ben zeer benieuwd of het me op deze manier toch lukt om iets in de zorg te doen.

Na alle moeite die Sharon ondertussen had gedaan voor een baan in de horeca, heeft zij vorige week besloten dat ze naar huis gaat. Ze gaat nog even van Melbourne en de Outback genieten en vliegt daarna fijn haar familie en vrienden in de armen. Ik daarentegen heb besloten om mijn terugvlucht uit te stellen. Rustig maar, het is maar voor een maandje. Maar er is nog zo'n hoop te zien. Het plan? Van Hobart via Melbourne naar Alice Springs, door naar Darwin, van Darwin naar Nieuw Zeeland en dan via Sydney naar huis.

Inmiddels zijn Kathryn en JP ook in Hobart aangekomen. Op zoek naar een baan en bij mij ingetrokken. Morgen ruilen we met het huis van de buurman, wat qua huur iets goedkoper is, wat betekent meer geld kunnen sparen. Het is één en al gezelligheid. Life's good!

Time Flies When You're Having Fun!

En voor je het weet, bevind je je op Sydney International Airport, waar je de komende nacht moet doorbrengen met 50 andere gestrande reizigers. 2 Januari 2011. Het nieuwe jaar is begonnen. Ik ben al 4 maanden in Australië. Ja ach, het geld is nu echt op. Het dwingt ons om in een kleine ruimte vlak bij de vertrekhallen, op een stoel proberen de slaap te vatten. En dat lukt natuurlijk niet. Iedere dag weer roepen we tegen elkaar: 'wat vliegt die tijd!' Nou, niet als je besloten hebt om in plaats van 40 dollar voor een hostelbed te betalen, gratis op het vliegveld te slapen. Je moet ergens op bezuinigen en ik vind het ook wel stoer klinken.

Maar serieus hoor, de tijd vliegt echt voorbij. Januari alweer! Wat ik de afgelopen tijd allemaal heb gedaan? Laat eens kijken...

Vanaf Hobart vliegen Sharon en ik naar Melbourne en checken in in een oud klooster, The Nunnery. We willen de stad verkennen, maar besluiten het nog even bij de winkelstraat te laten, zodat we het echte sightseeen kunnen doen als Merel er ook is. Twee dagen later is het tijd om onze tweede Wicked Campervan op te halen. Toporganisatie joh, die Wicked. Het begint al met dat we de camper kilometers van het stadscentrum op moeten halen. De tramchauffeur legt ons uit hoe we er moeten komen. Als we met de trein eindelijk bij de goede halte uitstappen, hebben we geen idee hoe ver we nog moeten lopen. We beseffen weer eens hoe handig het is om eruit te zien als twee Hollandse Blondines met een Lonely Planet. Adam biedt aan om ons een lift te geven, als we even meelopen naar de school waar hij lesgeeft, waar hij zijn auto heeft staan. Na een vriendelijk gesprek en een autorit van een kwartier, komen we eindelijk bij het Wicked kantoor aan. Naïef als we zijn, gaan we ervanuit dat de camper net zo goed voorzien is als de vorige en we rijden er vrolijk mee weg.
We rijden een stukje richting het zuiden en krijgen met korting een overnachtingsplaats aangeboden op een prachtige camping aan zee. De volgende dag pikken we Merel op bij het vliegveld en kan onze roadtrip richting The Great Ocean Road beginnen.

Dan komen we erachter dat deze camper niet zo goed is uitgerust als onze vorige. Geen slaapzakken, geen kussens, geen veger en blik, geen koekenpan met anti-aanbaklaag en geen gaspitje. In plaats van een gaspitje hebben ze ons een zogenaamde 'camping-cooker' meegegeven. En ik overdrijf niet als ik zeg dat de onderdelen er los bij hangen. Ja, van de roest ja. De tweede maaltijd wordt bereid, waarbij één het gasflesje vasthoudt, de ander de pan en de derde het daadwerkelijke koken op zich neemt. Dit kan nooit de bedoeling zijn. De volgende dag wordt er een telefoontje naar Wicked gepleegd. We krijgen een alleraardigste mevrouw aan de lijn. Als Merel uitlegt dat het kookstel niet werkt, zegt Vanessa doodleuk: 'Uhm, you need to put in the gasbottle'. Oke, ik weet dat ik blond ben, maar kom op, zo dom? 'Yes, we know, but it is broken, as in not working'. Om een lang verhaal kort te maken. We zijn naar een campingzaak gelopen, waar een wél vriendelijke man ons hielp en zelfs Vanessa nog te woord wilde staan en vrolijk liepen we naar buiten met een nieuw kookstelletje. Dat kunnen we mooi bij Wicked declareren.

Het weer is nog niet veel beter als dat we in Tasmanië zijn gewend. Dit was niet de bedoeling. Hadden we niet afgesproken dat het na Tasmanië gewoon weer zonnig zou zijn. Je weet wel, zoals het hoort in Australië? We rijden vol goede moed The Great Ocean Road op, maar we hebben het officiële bord nog geen vijf minuten gepasseerd of het komt alweer met bakken tegelijk naar beneden. Dit wordt niks. Ik wil die beroemde 12 Apostelen wel in de zon zien. We besluiten een binnenlandse route naar het Grampians National Park te nemen, in de hoop dat over twee dagen het weer opknapt en we op de terugweg de route kunnen doen. We brengen de nacht door op één of andere kampeerplaats waar we niet voor betalen. Dit blijkt op een berg te zijn. Koud joh, koud! Niet normaal. We liggen als verkrampt met z'n drieën naast elkaar en voelen ons even verbonden met jullie thuis. De ijspegels hingen nog net niet aan de binnenspiegel, maar normaal was het zeker niet. Om zeven uur 's ochtends houden we het niet meer uit. We gooien de spullen van de voor- op de achterbank, springen op de stoelen en scheuren de camping af met de verwarming op 10. We rijden als een kip zonder kop een rondje, todat we onze vingers weer voelen. Na The Balconies en de Watervallen te hebben bezichtigd, nemen we een lekker ontbijtje en rijden richting het einde van The Great Ocean Road.

Gelukkig zijn de weergoden dit keer mét ons en schijnt de zon als we de volgende dag opstaan. Op naar die 12 Apostelen! Het is een prachtige route met om de 20 meter de ene mooie Look Out na de andere. We genieten van het uitzicht en zijn overdonderd door de beroemde rotsformatie. Wat boffen we toch weer!
Na The Great Ocean Road rijden we langs Melbourne de andere kant op, richting Philip Island, waar we opnieuw penguins proberen te bezichtigen zonder succes en sluiten de roadtrip af in een National Park vlakbij Melbourne.

En toen was het alweer Kerst. Kerst in Melbourne, hoe onwerkelijk. Als echte Australiërs, slepen we eten en drinken mee naar het strand en houden daar een bbq. Het is ontzettend druk, de alcohol vloeit rijkelijk en iedereen is in de kerststemming. Oké, dat laatste is niet helemaal waar. We proberen 'Driving Home For Chrismas' van Chris Rea, maar zelfs met hem op de achtergrond is het moeilijk te beseffen dat dit kerst is. Zon, zee, strand, bbq. Waar is de sneeuw, waar is de boom, waar is mijn familie? Ondanks dat genieten we van een heerlijke avond, want ja, dit maak je waarschijnlijk maar één keer mee.

Hier in Australië kennen ze geen Tweede Kerstdag, hier heet dat Boxing Day. De aftrap van het Cricket Seizoen. Die Australiërs met hun cricket, larisch zijn ze erover. Nou, ik kan je vertellen, ik begrijp niks van het hele spelletje. Het schijnt nog dagen te duren ook.
Maar gelukkig heeft Boxing Day ook nog een ander doel: Mega Sale! Winkels die om vijf uur 's ochtends al opengaan. Rennende, gillende, duwende, trekkende vrouwen. Vechtend om dat ene truitje of dat laatste paar schoenen. Dat moeten we meemaken. Dus ook wij storten ons in het grootste warenhuis van Melbourne en kunnen het niet laten om ook te profiteren van de (relatief) lage prijzen..

Na Kerst komt Oud en Nieuw en dit vieren we geheel in stijl in The Place To Be: Sydney. Net als die andere anderhalf miljoen mensen. Janinka is zo slim geweest om het Waldorf Hotel/Appartements te boeken, even buiten de stad, wat werkelijk waar goedkoper was dan een hostel. En dus voelen we ons vieren koning te rijk in ons appartement met jawel, een afwasmachine. Witte handdoeken, witte lakens, airco, zwembad. Luxe ten top en we genieten met volle teugen.
Ook hebben we kaartjes voor het Luna Park, het attractiepark pal onder de Sydney Harbour Bridge, waar wij dus op 31 december getuige zijn van hét vuurwerk in Australië. Wat een waanzinnige ervaring. Wat een vuurwerk, wat een spektakel. We genieten, dansen en proosten, totdat we te moe zijn om op onze benen te staan en vallen tevreden in slaap. Oud en Nieuw 2010/2011, Sydney. Wie kan dat zeggen?

Wicked Tasmania: Explore the Possibilities

En zo rol je weer in een heel nieuw avontuur.

Probeer je voor te stellen: twee blonde Hollandse meiden, een Wicked campervan met een stuur aan de rechterkant van de auto, in een drukke Tasmaanse hoofdstad, waar iedereen koppig volhoudt om aan de linkerkant van de weg te rijden. Geloof me, dat levert hilarische taferelen op.
Maar gelukkig: alles went. Zo ook het rijden aan de linkerkant van de weg en het de verkeerde kant op nemen van de rotondes.
Na wat research weten Sharon en ik precies wat we allemaal willen zien op Tasmanië. Op advies van Pete en Chris, die we de eerste avond in Hobart leren kennen, beginnen we in Port Arthur. Een klein plaatsje waar vroeger de strengstbewaakte en heftigste gevangenis was voor serieuze criminelen. Het is nu één groot openluchtmuseum en Sharon en ik besluiten 's avonds mee te lopen met de Ghost Tour. Niet zo'n heel goed idee, kan ik je vertellen, als je die avond voor het eerst gaat kamperen in je campertje. In een National Park, pikkedonker en alleen de geluiden van wilde dieren... De tourguide neemt ons mee naar verschillende gebouwen en vertelt de geschiedenis van verschillende families die in de huizen hebben gewoond en veroordeelden die in de gevangenis zijn overleden. Meer dan eens zijn er geesten gezien, dingen gehoord die er niet zijn. Als we langs het raam lopen, waar verschillende mensen hebben gezegd een vrouw in een witte jurk te hebben gezien, flitst iemand met z'n camera. Ikzou zweren dat ook ik de vrouw in de witte jurk zie.
Je begrijpt, die avond kwam er van slapen niet zo heel veel.

De volgende dag maken we een grote wandeling door Tasman National Park en ben ik blij dat ik nog een jasje gekocht heb. Poeh, het is even wennen aan 15 graden. Gelukkig houden we het droog. Sharon maakt foto's van de penguins in de verte. 'Ja, echt! Kijk dan, dat zijn echt penguins hoor!' Ze lijken inderdaad, maar iedereen die we spreken, zegt dat je penguins alleen 's nachts kan zien. Never mind. Wij hebben penguins gezien.

Ook hebben we kennis gemaakt met ons nieuwe lievelingsdier: de Pademelon. Een soort kleine wallabie. Zou een prima huisdier zijn!

Met onze 'Jack Van' rijden we door naar Coles Bay en Freycinet National Park, waar we opnieuw een flinke wandeling maken en genieten van het uitzicht op Wineglass Bay. Vervolgens rijden we door naar Bicheno en Binolong Bay, waar we wildkamperen. Later horen we dat op precies deze plek recentelijk twee backpackers zijn vermoord. Fijns!
De volgende ochtend bewonderen we de Bay of Fires, met zijn vuurrode rotsen. Helaas moeten we dit alles in de regen doen en kunnen we ons alleen maar voorstellen dat het nóg mooier kan zijn met een blauwe lucht. We weten inmiddels al niet meer hoe dat er precies uitziet en hoe een korte broek voelt, weten we ook niet meer.

Via St. Helens rijden we naar de Columba Falls en daarna verder naar Launceston. Aan het einde van de dag stortregent het nog steeds en we eindigen op een caravanpark aan een riviertje, dat er moeite mee heeft niet te overstromen.

Boven aan ons verlanglijstje stond Cradle Mountain en vol enthousiasme rijden we de volgende dag die richting uit. Hoe dichter we het National Park naderen, hoe grijzer en lager de wolken en hoe harder de regen. Met dit weer kunnen we alleen maar gokken hoe die berg eruitziet. En met pijn in onze harten, rijden we verder, vastbesloten ooit een keer terug te komen om de magische berg toch te kunnen bezichtigen.
We rijden door naar Lake St. Clair National Park en ook hier besluiten we een wandeling te maken. Al snel komen we erachter dat we de enigen zijn die deze route lopen die dag. Gewapend met een stok, genaamd Mr. Spiderstick, trotseert Sharon alle spinnenwebben. Mijn held. Na de hevige regenval, houdt deze wandeling ook in dat je over riviertjes, rotsen, bomen en modderpoelen moet zien de klimmen, klauteren en springen. We voelen ons goed!

Na Lake St. Clair National Park, rijden we verder naar Mt. Field National Park via Queenstown. Hier bezichtigen we de nog mooiere Russell Falls en een paar van Australisch hoogste bomen.

We hebben bijna het hele rondje gereden, maar kunnen Tasmanië natuurlijk niet verlaten zonder de Tasmanian Devil te hebben gezien. We brengen een bezoekje aan Bonorong Wildlife Park, waar we deze gekke beestjes te zien krijgen. Echte duiveltjes en ze maken een vreemd geluid.

We hebben genoeg reden om trots te zijn op onszelf deze week. We zijn erin geslaagd, als zelfverzekerde meiden in een Wicked Camper aan de linkerkant van de Tasmaanse wegen te rijden. We koken geweldige maaltijden op één enkel gaspitje, met twee pannetjes, wat onvoorstelbaar snel gaat. We presteren het iedere keer weer om droog te blijven, zelfs als het met bakken tegelijk uit de hemel komt. We slagen er iedere dag in een acceptabele slaapplaats te vinden, ook al betekent dat soms dat we niet kunnen douchen. We slapen redelijk goed op een paar bankkussens die voor matras moeten doorgaan, en hebben daarbij ook nog genoeg ruimte voor de bagage. We genieten iedere dag na het rijden van een welverdiend Coronaatje. Al dan niet gehuld in een slaapzak, om het toch maar vol te houden buiten in de kou.
Maar bovenal. We genieten ontzettend van het prachtige Tasmanië, dat zelfs in de regen en met een grijze lucht, adembenemend mooi is.

We sluiten onze roadtrip weer af in de hoofdstad Hobart, waar we inmiddels goed contact hebben met een aantal locals. Pete, Chris en Dave. We worden getrakteerd op dure diners, lunches, ontelbare drankjes, zakken vol chocolade, flessen wijn en zelfs een complete cruise met lunch aan boord. We voelen ons enigzins bezwaard, maar het schijnt onbeleefd te zijn om nee te zeggen. Wat een luxe voor ons backpackers! We genieten met volle teugen!

We maken de campervan schoon met behulp van een tuinslang en wat Ajax op de oprit van mijn toekomstige huis in Hobart. Dave is het nu aan het opknappen voor me.
Na bijna twee weken moeten we helaas gedag zeggen tegen een prachtig eiland met zijn prachtige mensen en natuur.

We definitely explored all the possibilities.